Ela Masal-2.Yaş

Canım yavrum, 

Sen hayatımızın anlamı, kuzumuz, bebeğimiz, aldığımız her nefeste, attığımız her adımda düşündüğümüz ilk şey olalı bugün tam 2 sene oldu. Ne kadar çabuk geçti, ne zaman büyüdün, yürüdün, koştun? Ne zaman başladın konuşmaya, ne zaman kendi tercihlerin, müzik zevkin, damak tadın oluştu? Öyle oynamayı, o hareketleri yapmayı, o tuşa basınca sonucunun ne olacağını nereden öğrendin? Neden madi (mavi) değil de ammıngı (kırmızı)?

Çevrendeki herkesi o kadar çok seviyosun ki...Sevdiklerinin isimlerinin sonuna  hep menim kelimesini ekliyosun. Sana kızdığımızda bile hemen annem menim, babam menim diyosun...  Liste anneannem menim, dedem menim şeklinde uzayıp gidiyor...
Gün geçtikçe büyüyosun yavru kuşum, boyun uzuyo, kilo alıyosun. Dolabından sürekli bişeyler kaldırıyorum hatıralık ve ben bu duruma her anne gibi hem üzülüyorum hem seviniyorum.

Bebeğim, adını bilmediğin, ne işe yaradığını çözemediğin pek bir şey kalmadı. Neyi sorsak gösteriyosun ya da Elaca adını söylüyosun. O yüzden sana çaktırmadan bişeyler konuşmak eskisi gibi çok mümkün değil. Hemen burada bir şey anlatıcam ki kayıtlara geçsin. Banu teyzen ve bize geldiler biliyosun. Teyzen Elif'in çorabını çıkardı, çünkü hava çok sıcaktı. Sen çorapsız gezmeyi pek sevmediğinden Elif'i bir süre izledin ve sonra gidip dolabından mor renkli bir çorap getirdin ve Elif'e verdin. Elif almak istemedi ama sen zorlamaya devam ettin. Sonra durdun, tekrar bir durum değerlendirmesi yaptın, bu defa dolabına gidip tüm çoraplarının durduğu kutuyu getirip Elif'e verdin. Sanırım Elif'in mor çorabı sevmediğini ama diğer renkteki çoraplarından mutlaka birini seveceğini düşündün. Zarif yavrum benim, senin o güzel aklını yerim ben, maaşallah sana annecim:)

Çok düzenlisin pamuk kızım benim, sabah kalkar kalkmaz ortalıkta ne var ne yok topluyosun, toplayamadıklarını ise bize gösterip kaldırmamızı bekliyosun. Yamuk duran sandalyelere, açık duran banyo kapılarına gıcık oluyosun ayrıca:) Boya kalemlerini, legolarını, dekorasyon dergilerini çok seviyosun. Ama en en en çok sevdiğin, herhangi bir dolabı, ıvır zıvır dolu çekmeceyi son kırıntısına kadar boşaltıp sonra içinden çıkanları askeri düzende, bildiğin ip gibi yere dizmek. O yüzden marketlerde her ne kadar sen "anne baba-elim" diye diretsen de (yani elimizden tutarak yürümek istesen de) arabandan pek indirmiyoruz reyonları koruma adına:) Çok yufka yüreklisin canımın içi. Hiçbir yerimizin ağrımasına acımasına dayanamıyorsun. Ya ağlıyorsun ya öpüyorsun ya da o minik ellerinle ovmaya başlıyorsun. Kıyamam sana, minik kuzum benim:)

Hala her gün yeni bir hareket, bir davranış, değişik bir ses, mimik, tepki, mutlaka bizi şaşırtacak yeni  bir sürprizin oluyor mutlaka. Biz şaşkın bir halde sana bakıp nasıl ya falan derken sen o sanki yüz yıldır yaşayan bilmiş bir teyze edasında gözlerini süzüp sırıta sırıta halimizle eğleniyorsun:) Canım benim:)
Anlatacak çok şey var ama hepsini yazmaya kalksam roman olur canımın içi. Seni doğurduğum güne şükürler olsun. Seni bize verene şükürler olsun. Allah nazarlardan saklasın seni güzel kızım benim. Geçen seneki hislerim hiç değişmedi, dileklerim de aynı, dualarım da. İnşallah çok iyi yürekli, cesur, kendine güvenen, ayakları yere sağlam basan, dürüst bir insan olursun. İyi bir eğitim alıp sevdiğin işi yaparsın. Dilerim bir sürü dil öğrenirsin ve tüm dünyayı gezersin. Bak bunun için iki kez dua ediyorum:) Ve gezdiğin yerlerde, bir sürü insanın hayatına dokunup hepsinde güzel anılar, unutulmayacak izler bırakırsın. Aynı anda pek çok kişinin aklından geçip, yüzleri gülümsetip, hep iyilikle anılan bir insan olursun inşallah. Allah sana güzel yazılar yazsın, hep iyilerle karşılaştırsın can parçam. Çok sağlıklı, çok mutlu, çok uzun bir ömrün olsun. Nice yıllara, nice yaşlara güzel kızım. Daha önce söylemiş miydim nefesim, boğazımdaki düğümüm, kalp çarpıntım, seni çok, çok, çok seviyorum...

Hatice Öleli 1918 Gün Oldu

Geçen gece saat iki falan. Hobi odasındayım. İçerden kanallar arası son turunu atan eşimin sesini duydum: "Ben bu dedeyi bugün gördüm ama izlememiştim. Tekrarını veriyorlar." dedi. "Neymiş o?" dedim, yanına gittim, baktım. Trt'de yayınlanan Ömür Dediğin programı. Bazı bölümlerini izlemiş ve anlatılan hayatların müthiş etkisinde kalmıştık. Ekranda 81'lik bir dede. İsmi Mustafa. Gözleri kan çanağı. Bir yandan ağlıyor, bir yandan anlatıyor. "Hatice öleli 1918 gün oldu bugün." diyor ama yürek dayanmaz... Tam aşka bak, hizaya gel durumu. Hadi internetten izleyelim dedik. Daha ilk bir kaç cümlede burnumun direği sızlamaya, gözlerim acımaya başladı. Mustafa Dede Hatice'ye olan aşkını, sevgisini öyle bir anlatıyor ki, aksi mümkün değil zaten. Şiirler, sözler, çiçeklere benzetmeler falan...

Hikaye de çok etkileyici. Mustafa Dede'nin annesi, mahallelerinin kızı olan Hatice'yi beğeniyor ve oğluna söylüyor. Mustafa Dede beğenmiyor Hatice'yi, ben o kara kızı almam diyor. Annesi delilik etme oğlum dese de Mustafa Dede inadından vazgeçmiyor. Bir gece rüyasında Hatice'yi görüyor. O gecenin sabahında ikna oluyor ve annesiyle Hatice'yi istemeye gidiyorlar ve bir süre sonra da evleniyorlar. Mustafa Dede'de hafıza zehir gibi, tüm tarihler, günler vs. aklında, hiç unutmamış. Bir gün Hatice'ye kendisini hiç rüyasında görüp görmediğini soruyor. Hatice ise bir kez gördüğünü söylüyor ve başlıyor rüyayı anlatmaya. Gördüğü rüya, Mustafa Dede'nin rüyasının birebir kopyası.

Tabi o bunları anlatırken ben mutfağa gittim, bir deste peçete alıp geldim, sonra hem izledim, hem ağladım. Spiker, amcaya neden hiç evlenmediğini sordu. Biz Mustafa Dede'den önce "niye olacak aşkından tabi" gibi sözler gevelerken. Mustafa Dede cevap verdi: "Hatice'ye benzeyeni bulamadım." Biz şok, biz manşet!!! İşte tam o anda, o bizim 81'lik, aşkından ölen romantik delikanlı esas bombayı patlattı: "Buradan tüm Türkiye'ye sesleniyorum, yalnızlık Allah'a mahsus, benimle aynı saatte uyanacak, namazını kılacak, benimle Hatice'nin mezarında dua edecek, bana uyacak biri varsa ben evlenmek istiyorum." Biz dumur olmuş bir halde ekrana bakakalırken video da son buldu. Ne yani bu saatte boşuna mı ağladım ya dedim:) Tamam elbette yalnızlık Allah'a mahsus, kimse yalnız ölmesin de böyle belgesellere konu olan bir aşkın devamında söylenecek en doğru söz, hele hele 81 yaşındaysanız, Hatice'ye kavuşacağım günü sabırsızlıkla bekliyorum falan olmalıydı bence. Koca aşk, döndü dolaştı, "Ben karı istiremmmm" e bağlandı ya, daha ne diyeyim, pes:)

Kızlık Soyadı-Kocanın Soyadı

Bilmiyorum siz ne düşünürsünüz ama ben kadınların evlendikleri zaman kendi soy isimlerini kullanmalarından yanayım. Bunun feminist olmakla, ne bileyim aman kadınlar kendini ezdirmesin klişesiyle falan bir ilgisi yok. Sonuçta bu durum farklı ülkelerde farklı şekillerde hayata geçirilen ve yasalarla korunan toplumsal bir düzenleme. 

Bu düzenlemelerin bazıları oldukça ilginç. Mesela Quebec'te kadının evlendikten sonra eşinin soyadını alması yasak.( Burada esas korunan kadın mı yoksa kadının babası mı merak ettim. Tabi doğan çocukların kimin soyadını taşıdığı tam da bu noktada önem arz ediyor.) Fransa'da da benzer bir düzenleme var ama istisna olarak eşler birbirlerinin soyadını bazı durumlarda kullanabiliyorlar. İtalya'da kadınların kendi soyadlarını bırakmaları yasak ama talep halinde evlilikle birlikte eşin soyadını kendi soyadlarına ekletebiliyorlar. Malezya ve Kore'de kadınların kızlık soyadını koruması esas ve kocanın soyadı alınmalı şeklinde bir yasa da yok.

Buna karşılık Japonya'da evlenen çiftlerin eşlerden birinin soyadını alması gerekiyor ve çoğunlukla kadınlar erkeklerin soyadını alıyor. Amerika'da ise kadınların sadece %30'u kendi soyadını kullanmayı tercih ediyor.

Benim istatistiklere bakarsak, iş çevremde yer alan kadınların neredeyse tamamı kendi soy isimlerini kullanırken yakın çevremden evlenen kadınlar eşlerinin soy isimlerini kullanmayı tercih ediyor.

İki kardeşim de evli mesela. İkisi de dediğim gibi eşlerinin soyadını tercih etti. Ama ben nedense bir türlü benimseyemedim bu durumu. Kardeşime doğumgünü için bir kargo yollamıştım ve soy ismini bir türlü hatırlayamadım. Tamam hatırladım deyip yazdığım soyadı ise yanlış çıktı, pes! Kargo teslimi gecikti, bir sürü sorun yaşadık falan. Kardeşim de "aşk olsun abla" dedi bana, suratıma suratıma "shame on you" demeyecek kadar terbiyeli çünkü:)

Benim duruma bakış açım şu şekilde: Şimdi düşünün. 28 yaşında bir kadın. Ayşe Yiğit diyelim adına. O güne kadar okumuş yazmış, dil öğrenmiş, gezmiş, tozmuş. Kariyer yapmış. Sınavlara girmiş, dereceler almış. Belli konularda eğitim almış, uzman olmuş. A ve Y harflerinden oluşan bir imzası var. Hem de noter onaylı, sirkülerli. Bir sürü tanıdık, eş-dost... Ya da tam tersi, daha dar bir çevrede yaşayan ama yine de kendi eşrafında tanınan bir Ayşe de olabilir bu kişi, fark etmez. Sonuçta bir hayat yaşamış. Onun hayatı. Adıyla sanıyla onun hayatı. Sonra evlenmiş ve kocasının soyadını almış. Ne olmuş, Ayşe Yılmaz olmuş. Şimdi Ayşe Yılmaz kim? Ne zaman doğdu, kaç yaşında, nasıl biridir, bilen var mı? Yani o güne kadar böyle biri yoktu ki? E işte Ayşe Yiğit değil mi o? Yok değil, Ayşe Yiğit öldü, Allah korusun, ilerde bir gün boşanırlarsa tekrar dirilecek ama o artık Ayşe Yılmaz.

Altı üstü bir kelime ama yıllar sonra boşandığında kendi soyadına yabancılaşan kadınlar da var, boşandıktan sonra sırf küçük kızı okulda zorluk yaşamasın diye nefret ettiği kocasının soyadını kullanmaya devam edenler de. Evlenirken imzasını değiştirip, milyon tane resmi evraka imza atıp sonra ne yapacağını şaşıran da. 

Kocanın soyadının tek başına alınması bana biraz yaşanılan ve geride bırakılan o koskoca hayata vefasızlık gibi geliyor. Kişinin kendi kendini, kendi iradesiyle ve resmen-evet resmen- öldürmesinin yegane örneği. Abarttığımı düşünmüyorum. Sadece evlenmeye kadar olan ismime, ben'e ve tüm yaşadıklarıma sahip çıkıyorum. Tam olarak ne demek istediğimi anlatabildim mi acaba? Burada soyun adının öneminden bahsetmiyorum. Kişinin adı ve soyadıyla birlikte büyüyen, anılan ve onunla özdeşleşen yaşamından, bir imza ile vazgeçmemesi gerektiğine inanıyorum. Hepsi bu. İşin yasal kısmı da serbest bırakılmalı bence, hür olmalı herkes. Tabi geçmişte nadiren örnekleri görülen, ne kocasının ne de ailesinin soyadını istemeyip yeni bir soyadı için mahkemeye başvuran kadınlarınki kadar bir kaya kovuğundan çıkma durumunu kastetmesem de, isteyen kendi soyadı ile devam etmeli, isteyen eş bir diğerinin soyadını alabilmeli. Gerçek ve dozunda özgürlük de bunu gerektirir.

Aile Hazinemiz Anı Albümü

Herkese merhaba! Kitap okumayı sevip de kitap tanıtımlarıyla ilgili blog sayfalarını takip ediyorsanız Sevgili Eren'i mutlaka tanıyorsunuzdur.

Birgün Bursa'ya gidiyoruz, Eren mail attı, ailesi için bir scrapbook anı albümü istediğini söyledi. Albüm şimdi yayınlanıyor ama biz aylar öncesinden yazışmaya başladık aslında. Eren, diğer müşterilerimden farklı olarak albümün yapım aşamasında ya da sonrasında hiç bir foto istemediğini belirtti. "Tamamen sürpriz olsun" dedi. Sadece albümde kurdele yerine mıknatıs kullanmamı rica etti. 

 Ben de tam da Eren'in ipucu olarak verdiği seriyi kullanarak bu romantik, kendinden ışıltılı, renkli albümü hazırladım.

Albümün kartları içerisine dünyaca ünlü klasiklerin orijinal kitap kapaklarının resmini de ekledim. Kitapları en az benim kadar seven Eren'in hoşuna gideceğinden emin olarak:)Aslında tam da burada bir şey eklemeliyim. Albüm sahibi ne kadar pozitif ise, albümü çalışması o kadar sorunsuz ve keyifli oluyor. Eren'den öyle süper bir enerji aldım ki, maillerinin neredeyse sesli olduğuna ve resmen kahkaha attıklarına yemin edebilirim. İnsanı sürekli motive eden, modunu yükselten, yüzünüzde sebepsiz gülümseler yaratan harika bir insan kendisi. Bence herkesin hayatında en az bir Eren olmalı:)

Asıl sürprizim ise bu el yapımı ayraçlardı. Kullanırken beni hatırlar umarım. Eren'cim güzel anıların olsun, mutlulukla kullan albümünü de, kocaman öpüyorum:)

 Albümün videosunu HD ayarında izlemeyi unutmayın lütfen. Görüşmek dileğiyle, hoşçakalın.

Family Sprouts & Blossoms Mini Album

Herkese merhaba! Tam da güneşin içimizi ısıtmaya başladığı, mis gibi çiçeklerin ve çim kokusunun sokakları sardığı ilkbahara yakışan, bol kelebekli bir albümle karşınızdayım.

Ankara'dan Durdu Hanım, benim yıllardır gittiğim güzellik merkezinin sahibi. Uzun zamandır benden yakın arkadaşı Filiz Hanım için bir albüm istiyordu. Nihayet sıra kendisine geldiğinde bana Filiz Hanım'ın ne kadar hayat dolu, enerjik ve sosyal bir insan olduğundan bahsetti ve bunun dışında albümle ilgili tüm seçimleri bana bıraktı. Ben de bu kadar neşeli, cıvıl cıvıl bir insanın albümü de cıvıl cıvıl olmalı dedim ve baharı çağrıştıran bir albüm hazırladım.

Albüm 20cm*20cm ebatlarında, 6 yaprak 12 sayfa. 10cm*15cm ebatlarında ortalama 60 fotoğraf kapasiteli.

Albümlerin cilt kısmını hazırlarken çok eğlendiğim söylenemez. Bu süreç daha çok sağlam olmalı, daha sağlam olmalı endişesiyle geçen sıkıcı bir süreç. Çünkü ciltleme aşamasında farklı tutkallar kullanıp, iyice yapışmaları için ağırlıklar koyup tam bir gün bekliyorum. Ama iş süsleme aşamasına geldi mi tutmayın beni:) 

Şimdilik benden bu kadar, albümün detaylarını incelemek için videoyu izlemeyi unutmayın. Hoşçakalın.

Vintage Anı Albümü ve Kutu

Herkese merhaba! Yayınlarıma eskiden olduğu gibi gülen bir surat, yeni bir şeyi paylaşma heyecanı, ne bileyim işte klasik blogger duygularıyla başlamayı çok isterdim ama olmuyor bir türlü. Terör ve şehit haberlerinden sonra gündemdeki çocuk cinayetleri ve istismarları çok canımı sıkıyor. Hiç olmamış gibi davranmak da bana uymuyor. Dolayısıyla son yayınlarımın tatsız olması kaçınılmaz oluyor. Her neyse...

Vintage anı albümünü ve kutusunu  İstanbul'dan Gamze Hanım için hazırladım. Teknik detaylar  diğer albümlerimle aynı. 6 yaprak, 12 sayfadan oluşan albüm, 10cm*15cm ebatlarında ortalama 60 fotoğraf alıyor. Sayfaları bir taraf cep bir taraf interaktif olacak şekilde tasarladım. Bu kadar çok albüm hazırlayınca interaktif sayfa ufkunuz da genişliyor ister istemez. Her albümde vazgeçmediğim sayfaların yanında bir de sürekli farklı şekilde tasarladığım sayfalar oluyor. Farklı farklı yönlere açılan, hiç umulmadık bir yerinde minicik bir cep barındıran sayfalar beni mutlu ediyor. Muhtemelen sahibini de...

Bu arada aklımdayken bahsetmek istediğim birkaç konu var. Malum artık 2 yaşına yaklaşmış ele avuca sığmaz bir yaramaz var evde. Eskisi gibi çok sık blog ziyareti yapamıyorum, yorum bırakamıyorum. Sürekli takip ettiğim ve yeni keşfettiğim birkaç blog dışında çok aktif değilim ne yazık ki. Ziyaretçi sayım çok değişmedi ancak haliyle aldığım yorumlar oldukça azaldı. Blog yazmaya ilk başladığım senelerde muhtemelen bu durum beni üzerdi ama artık üzülecek ya da endişelenecek öyle mühim konular var ki açıkçası yorum almışım almamışım çok da umurumda değil. Sevdiğim insanların yorumunu görünce sevinirim elbette ama bence bir blog izlenmek istediği için takip edilmeli, karşılık beklemeden. Ya da tam tersi sırf yorum bıraktı diye gidip de bir blog takip edilmemeli. Yani diyorum ki, gelip yorum bırakıp bana da beklerim diye kimsenin kimseyi darlamaya, blog adresini sorgusuz sualsiz yorumuna yapıştırıp başkasının seosundan beslenmeye hakkı yok.

Bir de maille ilgili söyleyeceklerim var. Şimdi bazı arkadaşlar bloguma gelmişler, albüm yazılarımı abartmıyorum noktasına ve de virgülüne kadar ezberlemişler. Eyvallah! Ama sonra yazının altına yorum bırakmak yerine oldukça uzun ve kapsamlı mailler göndermişler. Benim ciddi scrapbook çalışmalarına hamileyken başladığım düşünülürse, neredeyse 3 yılda tüm öğrendiklerimi, tüm birikimlerimi bir maille, üstelik maddeler halinde sıralayarak sormuş bir tanesi mesela. Şahsen benim bu maili cevaplayacak vaktim ya da hevesim olsaydı,  bana yapılan workshop tekliflerini değerlendirir, aynı anda bir sürü kişiye ulaşır üzerine de para kazanırdım. Yardım istenir, yardım edilir ama her şeyin bir usulü var. Bu tarz hazıra konma maillerini cevaplamıyorum, cevaplamıcam.

Herkesin bildiği üzere scrapbook albümlere hobi olarak başladım. İyi mi kötü mü bilmem ama bir işi kafaya taktığımda gerçekten takarım ve tüm detaylarını öğrenmeden kesinlikle bırakmam. Albümlerle uğraşmaktan da çok keyif alıyorum, çok araştırıyorum, yeni çıkan ürünleri alıyorum, deniyorum vs.  Ahşap boyamaya da böyle başlamıştım ve küçük tahta parçalarıyla başladığım merakım beni kocaman mobilyalar boyamaya kadar götürmüştü. Ahşap, cam, seramik derken iş ahşaptan sonra en büyük tutkum kağıda gelince bende akan sular durdu. Çünkü esasında albüm yapmamın en önemli sebebi o güzel desenli kağıtların bana ve ruhuma çok iyi gelmesidir. Albümlerimin ilgi görmesi çok hoş ama sırf beğeniliyor olması benim her maili cevaplayacağım ya da her siparişi kabul edeceğim anlamına gelmiyor. Şu konuya bir açıklık getirelim. Ben bir maile cevap vermiyorsam o maile cevap vermiyorum demektir. Üstelemenin, defalarca aynı şeyi göndermenin bir anlamı yok. Keyfimin yettiği zamanlarda yaptığım işin inisiyatifi de bana aittir, bu da böyle biline. Herkese iyi tatiller!

Vintage Album & Vintage Çanta

Ankara saldırısında hayatını kaybeden tüm vatandaşlarımıza Allah'tan rahmet, acılı ailelerine sabır ve başsağlığı diliyorum. Güzel ülkemin geldiği, getirildiği son noktaya inanamıyorum. El birliğiyle ülkenin nasıl adım adım çöküşe götürüldüğünü hem çok net görüyorum hem de canlı canlı tarihin bizzat içinde olmaktan inanılmaz derecede rahatsız oluyorum.

Hani tarih dersinde Osmanlı'nın dönemlerini okurduk. Yükselme, duraklama, gerileme, falan...Ne kadar rahattık değil mi, yapmamız gereken tek şey biraz ezberdi. Peki şimdi ne yapıcaz? Evimin salonunda 20 km. ötede patlayan bombanın sesiyle zıplıyorsam bu durumda ne yapmam gerekir? Bu işin fıtratında var zıplamak deyip tekrar koltuğuma gömülmeli miyim, yoksa ne mutlu bana deyip kefen giyip ölmeyi mi beklemeliyim?

Aslında bu albümün yazısı farklıydı, albümle alakasız ama gündemle yakından ilgili bir yazı hazırlamıştım. Sonra vazgeçtim. Daha doğrusu bu albümü o yazıyla ağırlaştırmak istemedim. Daha sonra içimi dökeceğim bu konuda ama yazmam için öfkemin biraz durulması lazım. 

Bursa'dan Hatice Hanım için hazırladım bu albüm ve çantayı. Hatice Hanım, deniz temalı anı albümü hazırladığım Zehra Hanım'ın arkadaşı. Birlikte sipariş vermişlerdi. Bitireli aylar oldu ama sıra ancak geldi kendisine.Yine 20cm*20cm ebatlarında, vintage bir albüm. Çanta ise 25cm*25cm boyutunda.

Her zamanki gibi bir taraf cepli bir taraf interaktif olacak şekilde tasarladım albümü.

İki resim arasına bir cümle sıkıştırmaya çalışıyorum ama halim yok hiç. Zaten okumayı sevmeyen ama resimlere bakmaya bayılan bir milletiz. Azıcık okusak tarih okur ders alırdık ama nerde...

Ben yine de tavsiye edeyim, osmanlı sıkabilir belki ama 1960 ve sonrası yakın tarihe biraz göz atın ve bir ülkede bu kadar benzer şeylerin nasıl iki kez yaşanabildiğine benim gibi siz de şaşırın... Şok olma garantili!

 

Susayım dedim ama olmuyor...İlk iki patlamada hayat aynen devam etmişti. Ama şu son olaydan sonra her yer bomboş. Bunun bu kadar net olarak hissedileceğine yaşamasam inanmazdım. Kızılay'a hiç gitmedim ama o Sezenler'in, Necatibey'in ya da Sıhhiye'nin dili olsa da konuşsa... Boş, bomboş, her zamankinden daha gri ve hüzünlü Ankara. 

Öyle duygu olarak sıradan bir hüzünden değil, sizi resmen kollarıyla sarıveren, gözlerinizi dolduran, havadaki buluttan, ağaçların rüzgarla sallanan yapraklarından süzülüp yanağınıza düşüveren sahici bir acıdan bahsediyorum. Tam anlatabildim mi bilmiyorum ama hissettiğim, hissettirdiği tam olarak bu bana şehrimin... Çok çok üzgünüm...