Vintage Album & Vintage Çanta

Ankara saldırısında hayatını kaybeden tüm vatandaşlarımıza Allah'tan rahmet, acılı ailelerine sabır ve başsağlığı diliyorum. Güzel ülkemin geldiği, getirildiği son noktaya inanamıyorum. El birliğiyle ülkenin nasıl adım adım çöküşe götürüldüğünü hem çok net görüyorum hem de canlı canlı tarihin bizzat içinde olmaktan inanılmaz derecede rahatsız oluyorum.

Hani tarih dersinde Osmanlı'nın dönemlerini okurduk. Yükselme, duraklama, gerileme, falan...Ne kadar rahattık değil mi, yapmamız gereken tek şey biraz ezberdi. Peki şimdi ne yapıcaz? Evimin salonunda 20 km. ötede patlayan bombanın sesiyle zıplıyorsam bu durumda ne yapmam gerekir? Bu işin fıtratında var zıplamak deyip tekrar koltuğuma gömülmeli miyim, yoksa ne mutlu bana deyip kefen giyip ölmeyi mi beklemeliyim?

Aslında bu albümün yazısı farklıydı, albümle alakasız ama gündemle yakından ilgili bir yazı hazırlamıştım. Sonra vazgeçtim. Daha doğrusu bu albümü o yazıyla ağırlaştırmak istemedim. Daha sonra içimi dökeceğim bu konuda ama yazmam için öfkemin biraz durulması lazım. 

Bursa'dan Hatice Hanım için hazırladım bu albüm ve çantayı. Hatice Hanım, deniz temalı anı albümü hazırladığım Zehra Hanım'ın arkadaşı. Birlikte sipariş vermişlerdi. Bitireli aylar oldu ama sıra ancak geldi kendisine.Yine 20cm*20cm ebatlarında, vintage bir albüm. Çanta ise 25cm*25cm boyutunda.

Her zamanki gibi bir taraf cepli bir taraf interaktif olacak şekilde tasarladım albümü.

İki resim arasına bir cümle sıkıştırmaya çalışıyorum ama halim yok hiç. Zaten okumayı sevmeyen ama resimlere bakmaya bayılan bir milletiz. Azıcık okusak tarih okur ders alırdık ama nerde...

Ben yine de tavsiye edeyim, osmanlı sıkabilir belki ama 1960 ve sonrası yakın tarihe biraz göz atın ve bir ülkede bu kadar benzer şeylerin nasıl iki kez yaşanabildiğine benim gibi siz de şaşırın... Şok olma garantili!

 

Susayım dedim ama olmuyor...İlk iki patlamada hayat aynen devam etmişti. Ama şu son olaydan sonra her yer bomboş. Bunun bu kadar net olarak hissedileceğine yaşamasam inanmazdım. Kızılay'a hiç gitmedim ama o Sezenler'in, Necatibey'in ya da Sıhhiye'nin dili olsa da konuşsa... Boş, bomboş, her zamankinden daha gri ve hüzünlü Ankara. 

Öyle duygu olarak sıradan bir hüzünden değil, sizi resmen kollarıyla sarıveren, gözlerinizi dolduran, havadaki buluttan, ağaçların rüzgarla sallanan yapraklarından süzülüp yanağınıza düşüveren sahici bir acıdan bahsediyorum. Tam anlatabildim mi bilmiyorum ama hissettiğim, hissettirdiği tam olarak bu bana şehrimin... Çok çok üzgünüm...