Vintage Scrapbook Anı Albümü:Halide

 

Herkese merhaba!  Youtube kanalıma bu güzel scrapbook anı albümünün videosunu yükleyeli çok zaman oldu, hatta Handan bunun üzerine ikinci albümünü yaptırdı ama ben daha yeni yayınlayabildim.

Efendim tanıştırayım; albüm kapağında gördüğünüz bu güzel ve zarif kadın Halide Hanım, Handan'ın sevgili annesi. Şeyden aklınıza gelsin, Halide Edip Adıvar'ın Handan romanından😉 Hayır, design paper ile çalışmadım, bizzat kendisinin fotoğrafını kullandım ve bence albüm, kapak ve isim çok yakıştı birbirine.

Takip edenleriniz, tanıyanlarınız Handan'ın ve ailesinin musikiyle ne kadar içiçe olduğunu bilir. Bu nedenle albümde nota figürleri kullandım. Eski resimler, vintage desenler... Albümü hazırlarken fonda eski Türk filmi müziklerinin çaldığına yemin edebilirim ancak ispatlayamam.😌

Bu albüm Handan'ın Halide Hanım'a anneler günü hediyesiydi. Annesinin fotoğraf düzenlemeyi çok sevdiğini söylemişti. Ben de anılarına bu kadar sahip çıkan bir insanın bakmaktan keyif alacağı bir albüm hazırlamaya çalıştım. Sağlıkla, mutlulukla kullansın inşallah😊

 Albümün detayları için hemen aşağıdaki videoyu izlemeyi ve kanalıma abone olmayı unutmayın lütfen. Videoyu göremiyorsanız, ilk resme tıklayabilirsiniz. Keyifli seyirler!

Eylülün En Güzel Günü

Yeni yılın ilk postundan herkese merhaba. Ne yıldı ama! Koca bir senenin bu kadar hızlı geçmesi inanılır gibi değil ama bitti işte. Kaş'ta geçirdiğimiz izole yaz tatilimizden sonra dayanamayıp Kasım'da tekrar gittik. Ben Antalya'nın güneşini ayrı yağmurunu ayrı severim ve Kasım'da Antalya herşeyi ile o kadar güzeldi ki... İşte bu iki kaçamak haricinde, ömrümüzden giden bu bir yılın büyük bir kısmının boşa geçtiği gibi bir his var içimde...Bu durumun tek çaresi Kaş'a taşınmak sanırım.😋

Bu albümü taslaklara attığımda aylardan eylüldü. Bir türlü sıra gelmeyince, yayınlanması bugüne kaldı. Gerçi havalara bakarsanız hala eylül gibi.  Hani hatırlar mısınız, bundan 30 yıl önce, ilkokuldayken ozon tabakasındaki deliğin giderek büyüdüğünü anlatırdı öğretmenlerimiz. Kutuplardaki buzulların eriyeceğini, Hollanda, Londra gibi pek çok önemli merkezin sular altında kalacağını uzak bir masal gibi dinlerdik. Bu konunun işlendiği dersi o kadar net hatırlıyorum ki... Şimdi "The child is grown, the dream is gone." naraları atmayı çok isterdim ama elimizde hepi topu bir "Hayaldi, gerçek oldu." klişesi var. Gerçi dünyanın haşmetini, kudretini düşününce, bir ozon deliğiyle, sera gazlarıyla ya da bilimum doğal hayat katlediciliğimizle baş edememesi de ne bileyim, çok da yakıştıramıyorum şahsen kendisine😄 Şaka elbette, cidden uykumu kaçırıyor aslında bu konu. Mesela bundan üç sene önce, tam da bu günlerde kardan yollar kapanmış, Ela'nın kreş tatil olmuş, gönderememişiz. Dün ofiste sıcaktan camları açıp oturdum yahu. Tamam yaza hepimiz bayılıyoruz da, kışsız olur mu? Nisan gelince artık tüm ağaçları don vurur, herşeye zam gelir, susuzluk, su kesintisi, hijyen olmayınca baş gösterecek başka hastalıklar... Bu, insanı içine girdap gibi çeken deli düşünceler zincirini bildiniz, dimi? Evet duramıyorum, düşünmeden duramıyorum maalesef.😂

Bu kadar düşünmenin sonucu, geçen hafta kollarımda ve sırtımda minik minik kabarcıklarla uyandım. Kaşıntı yok, acı yok ama bir döküntü olduğu belli. Üçüncü günün sonunda bir düzelme olmayınca doktora gittim. Tahliller normal çıktı ama teşhis Rosea oldu. Bayağı güllü olmuşum da haberim yok. "Stres yapma" dedi, "olur öyle" dedi, bir kutu hapla gönderdi beni doktor.😆

Scrapbook albüme gelirsek...Bazen albümlerle isimleri birbirini o kadar iyi tamamlıyor ki, yapan ben olduğum halde kendimi bir seyirciden farksız hissediyorum. Yani albüm çoktan kendi kapağına vs. karar vermiş de ben üzerine gelmişim gibi. Bu da o albümlerden biri bence. Geçenlerde şöyle bir geriye dönüp baktım, bakmakla da kalmayıp saydım. Aşağı yukarı 7 yılda, 500'ün üzerinde albüm ve defter yapmışım. Tabi yeni nesil bilmez, dolar o zaman 3 liraydı, her ay Amerika'dan beni inanılmaz mutlu eden son çıkan malzemelerden alıyordum. Ahh, o amazon kolilerini açmak kadar özlediğim çok az şey var hayatımda.😂 En son siparişimi, sağolsun Handan Amerika'ya gittiğinde kaldıkları otele gönderttim de, gelirken getirdi minnoşlarımı. Özetle, tüm albümlerim ayrı birer hikaye benim için, hemen hepsiyle ilgili bir anım var çünkü hepsi hayatımın bir bölümüne dahil oldu. 3 günde tamamladıklarım, uykusuz kaldıklarım, parçalayıp en baştan yaptıklarım, ama hep çok sevdiklerim. Albümlerim benim için bir üründen çok daha fazlası ve umarım gittikleri yerde de sahiplerinin unutulmaz anılarına ev sahipliği yapıyorlardır. Albümün videosu hemen aşağıda, izleyip kanalıma abone olursanız çok mutlu olurum. 😌

Tekrar görüşünceye kadar kendinize iyi bakın, hoşçakalın!

Boyutlu Scrapbook Anı Albümü

 

Herkese merhaba, nasılsınız? Bilgisayarın başına yayın paylaşmak için ne zaman otursam, konu dönüp dolaşıp covide geldiğinden pek de yaratıcı olamıyorum maalesef. Siz de farkındasınızdır, ilk zamanlar televizyondan takip ederken konu bize uzaktı bir şekilde, çünkü çevremizde ya da ailemizde virüse yakalanan kimse yoktu. Ama aylar geçti ve çember giderek daraldı. Şimdi komşumuzun babası, iş arkadaşımızın annesi, müvekkilimizin amcası derken artık virüs her yerde ve herkese şimdiye kadar olduğundan çok daha yakın. 

Ofiste mümkün mertebe görüşme yapmıyoruz, bütün işlerimizi online platformlar üzerinden yürütmeye çalışıyoruz. Kalabalıklara girmiyoruz, vakit geçirmek için bisikletlerimizi alıp kendimizi Eymir'in kuytularına atıyoruz. Bugün geldiğimiz noktadan sonra maske takmayan ya da takmış gibi yapan insanların cidden problemli olduklarını düşünüyorum. Geçenlerde bir duvar yazısı gördüm ve aynen katılıyorum. "Maskeyi donunuz gibi düşünün, nasıl ki herkesin içinde donunuzu indirmiyorsanız, maskenizi de indirmeyin."😂 Daha etkili nasıl anlatılır, bilemiyorum.

 

Dün Kızılay'a gitmemiz gerekti. Yürüyüşümüzü görseniz, gerçekten gülmekten yerlere yatarsınız. Maske kullanmayan bir kaç cengaver haricinde genel olarak herkes maskeli. Sorun maske takmaya sigara molası verip yolun ortasından aheste aheste yürüyen ayaklı bacalar! Sislerin içinde başımı ne tarafa çevireceğimi şaşırmışken maskemin içinde resmen duman tadı aldım! Bence sigara dumanı da virüsü yaymak için ciddi bir araç, keşke caddelerde, sokaklarda, özellikle hareket halindeki kişilerin sigara içmesi yasaklansa...

Bu arada bizim online dersler ilk etapta 4 ders olarak başladı. Şimdiden iptal olmuş durumdayız. Çünkü ders süresince evdeyiz, derslerden kalan zamanda işleri yetiştirmek için resmen koşuyoruz. Sekiz saat olursa, okullar hiç açılmazsa -ki bu gidişle çok zor-o zaman halimizi düşünemiyorum.

Bu sene tatile çıkmama kararı almıştık ancak neredeyse dört ay evden dışarı çıkmayınca geçen senelerde yaptığımız gibi yine Kaş'tan bir villa kiraladık. Biz normalde de insanlarla içiçe, kalabalık tatillere çıkan, otel seven bir aile değiliz. Yıllardır da izole tatil fikri bize çok uygun olduğu için tercihimizi bu yönde kullanıyoruz. Sonra düşündük, neden olmasın dedik ve nihayet iki gün sonra bizi Ankara'da kimsecikler bulamaz.😁

Bu tatlış vintage scrapbook albümü Sevgili Sümeyye için hazırlamıştım. Kullandığım serideki renkler inanılmaz uyumluydu ve ortaya çıkan sonuç da beni memnun etmeye yetti. Albümün videosu hemen aşağıda. İzler ve hazır oraya kadar gelmişken kanalıma da abone olursanız, beni çok mutlu edersiniz. Herkese sağlıklı ve mutlu günler dilerim.

Nefes Bebek Scrapbook Anı Albümü

Herkese merhaba, nasılsınız? Düşünüyorum da herhangi bir şey için endişlenmeden, lay lay lom şeklinde geçen bir hayat nasıl olurdu acaba? Bitmiyor gerçekten...Virüs kapar mıyız diye endişelendik, bir şekilde maske, eldiven, dezenfektan üçlüsüne alıştık. Çocuklara bulaşmıyor derken hem bulaştığını hem de çok ağır seyredebileceğini öğrendik. Bu defa çocuklara yüklendik, aman yanımdan ayrılma, aman hiç bir yere dokunma diye...Şimdi de okul zamanı geldi çattı. İlkokula başlayacak olanlar için pandemi sürecine uyum kapsamında 17 Ağustos'ta okullar açılıyor. Tabii bir değişiklik olmazsa...

 

Okul bu süreçle ilgili, yeni öğretim yılında olası senaryolar için bir program göndermiş. İlk senaryoya göre; çocuklar iki gruba ayrılacak ve haftanın üçer günü okula gidecekler. Evde kalan grup yine online eğitimle okula devam edecek. İkinci senaryoda okul yarım gün olacak, günün kalanında online olarak devam edecekler. Sonuncusunda ise okullar açılmayacak ve tüm eğitim online olacak.

Anaokulu döneminde online ders aldılar aslında ama toplamda 40 dakika süren o zaman diliminde çocukları ekran başında dikkatleri dağılmadan tutmak inanılmaz zordu ve şimdi yarım gün dahi olsa uzaktan eğitim ihtimali resmen kabus. Çalışan insanlarız, ofiste, ofis dışında aktif olarak bulunmak zorundayız. Bu durum haliyle beni endişelendiriyor. Tüm gün kızımı ekran başında tutmam imkansız. Zaten aylardır çocukları oyalamak, bitmeyen "peki şimdi ne yapayım" sorularına yetişmek için yeterince çatladık, etkinlik, oyun, evcilik konularında ordinaryus seviyesine ulaştık bence. Yazık bize😂 Daha önce de demiştim, bu pandeminin bana öğrettiği değil ama altını çize çize hatırlattığı yegane şey; okulun ne kadar kıymetli, biricik bir kurum olduğu. Tüm hayatımızı okul saatlerine göre planlıyoruz sonuçta, o olmayınca herşey tepetaklak.

Benim için derslerden, alacakları eğitimden daha önemli olan ise, kızımın yaşıtlarıyla vakit geçirip sosyalleşmesi. Aylardır anne-babayla birlikte olunca, çocuğun içinden olgun bir Mukaddes teyze çıktı resmen😂 Bu durumun bir an evvel değişmesi lazım.

 Özet olarak kafam ve duygularım çok karışık. Hem bir an önce okulların açılmasını ve normalmiş numarası yapacağımız hayatımızın başlamasını, hem de kızımın "güvenli bölgeden" hiç ayrılmamasını istiyorum. Okul kapısında ağlamazsam iyi, çünkü "iyi dersler" demek bir yerde "hadi virüsü kap da gel" demek gibi şu an benim için.😂

Bu tatlı scrapbook fotoğraf ve anı albümü Nefes bebek için hazırlandı. Çok uzun, sağlıklı ve mutlu bir hayatı olur inşallah. Albümün videosu hemen aşağıda. Videoyu izlemişken kanalıma da abone olursanız çok sevinirim. Görüşmek dileğiyle, hoşçakalın. 

Havacılık Temalı Scrapbook Mini Album

Herkese merhaba, nasılsınız? Normalleşebildiniz mi? Sizi bilmem ama biz haftaiçi evden işe işten eve moduna geçtik, haftasonları ise halen karantinadayız. Kalabalıklara girmiyoruz, market harici kimseyle yanyana dahi gelmiyoruz ve yakınlarımız dahil kimseyle görüşmedik henüz.

Pandemi süresince ekran karşısında saatler geçirdik, yapılan açıklamaları takip ettik ve netice olarak her ne kadar ilk haftalarda bazı bilim kurulu üyelerinin "ne maskesi yeaaa, bu virüs gribin biraz daha ağırı sadece" şeklindeki söylemlerine rağmen artık hepimiz maske takmanın bu illetten korunabilmenin ilk ve en önemli şartı olduğu konusunda hemfikiriz sanırım. Hal böyleyken halen bazı uzaylıların maskeye direnmesini, buldukları her fırsatı halay çekmek, asker yollamak ya da taziye ziyaretinde bulunmak için kullanmalarını anlayamıyorum.

Siz de merak ediyor musunuz? Ülkemizde ilk vaka ortaya çıktığında, hani şu çok saygıdeğer olan, evden çıkmadığı halde yurtdışından ülkeye giriş yapan, tüm yetkililerin nasıl takdim edeceğini şaşırdığı, ismini vermediği ama tüm insani özelliklerini sıraladığı yüce şahsiyet ve ailesinden ilk haberdar olduğumuz zamanlar, bildiniz değil mi? Mesela hemen o gün sağlam bir sokağa çıkma yasağı uygulansaydı, o süreçte maske vs. stoğu yurtdışına gönderilmek yerine ülkemiz için saklansaydı, yurtiçi-dışı uçuşlar bu kadar vakit kaybedilmeden ve topyekun kaldırılsaydı ve tüm bunlara bilinçli olmanın sorumluluğuyla gönlümüz razı gelseydi, acaba bugünkü tablo nasıl olurdu? Cevabını asla bilemeyeceğiz maalesef.

Bugünlerde vaka sayısı yine yükselişte. Olayları dikkatle izleyen ve bir hafta on gün öncesinden bugünleri görenler için sonuç hiç de şaşırtıcı değil. Gerçekten çok farklı bir zaman diliminden geçiyoruz. Yapılan saçmalıkların yanında verilen emekler de ortada. Şahsen evde geçirdiğim dört ayın, camdan izlemekle yetindiğim en güzel mevsimin boşa gitmesini istemiyorum. Ben 6 yaşında ele avuca sığmaz bir çocukla dört duvar arasındayken, birilerinin evde sıkıldık bahanesiyle pikniğe gitmesini ve virüsü her yere bulaştırmasını kabul edemiyorum. Maskeye on dakika dayanamadığı için virüs kapanların, bu sıcakta bilmem kaç kat kıyafet ve maskeyle işini yapmaya çalışan doktorları meşgul etmesini kabul edemiyorum. Hepimizin üzerine düşen yükümlülükler var ve bir kısmımız buna uyarken diğerleri kafasına göre yaşarsa, bu illetten asla kurtulamayız. Lütfen MASKEMİZİ TAKALIM, maskemizi AĞZIMIZA VE BURNUMUZA DENK GELECEK ŞEKİLDE takalım. (Tuvalet eğitimi gibi ciddi bir eğitim lazım bazılarına çünkü!) Maske takamıyorsak evde kalalım. Ellerimizi her fırsatta yıkayalım, ellerimiz kirliyken yüzümüze dokunmayalım. Ve lütfen ama lütfen kalabalık yaratmayalım, toplanmayalım, bir süre daha teknoloji ile hasret gidermeye devam edelim. Özellikle gençler, tüm parkları istila etmiş durumdalar, ev hanımları ise apartman olarak toplanıp pikniğe gidiyorlar.😱😱😱

Pandemi şikayetlerimin ufak bir kısmını döküp rahatladığıma göre, bu güzel scrapbook albümden bahsedebilirim. Daha önce de pek çok kez çalıştığımız Elif Hanım THY dış hatlarda kabin amiri, albümü doğum gününde alacak olan eşi ise pilot. Sektör havacılık olunca, albüm konsepti de buna uygun oldu. Albüm sonu ise, Elif Hanım'ın eşine vereceği kıymetli bir müjde için ayrıldı.😊

Sağlıklı günlerde tekrar görüşmek dileğiyle, hoşçakalın.✋