Yeni yılın ilk postundan herkese merhaba. Ne yıldı ama! Koca bir senenin bu kadar hızlı geçmesi inanılır gibi değil ama bitti işte. Kaş'ta geçirdiğimiz izole yaz tatilimizden sonra dayanamayıp Kasım'da tekrar gittik. Ben Antalya'nın güneşini ayrı yağmurunu ayrı severim ve Kasım'da Antalya herşeyi ile o kadar güzeldi ki... İşte bu iki kaçamak haricinde, ömrümüzden giden bu bir yılın büyük bir kısmının boşa geçtiği gibi bir his var içimde...Bu durumun tek çaresi Kaş'a taşınmak sanırım.😋
Bu albümü taslaklara attığımda aylardan eylüldü. Bir türlü sıra gelmeyince, yayınlanması bugüne kaldı. Gerçi havalara bakarsanız hala eylül gibi. Hani hatırlar mısınız, bundan 30 yıl önce, ilkokuldayken ozon tabakasındaki deliğin giderek büyüdüğünü anlatırdı öğretmenlerimiz. Kutuplardaki buzulların eriyeceğini, Hollanda, Londra gibi pek çok önemli merkezin sular altında kalacağını uzak bir masal gibi dinlerdik. Bu konunun işlendiği dersi o kadar net hatırlıyorum ki... Şimdi "The child is grown, the dream is gone." naraları atmayı çok isterdim ama elimizde hepi topu bir "Hayaldi, gerçek oldu." klişesi var. Gerçi dünyanın haşmetini, kudretini düşününce, bir ozon deliğiyle, sera gazlarıyla ya da bilimum doğal hayat katlediciliğimizle baş edememesi de ne bileyim, çok da yakıştıramıyorum şahsen kendisine😄 Şaka elbette, cidden uykumu kaçırıyor aslında bu konu. Mesela bundan üç sene önce, tam da bu günlerde kardan yollar kapanmış, Ela'nın kreş tatil olmuş, gönderememişiz. Dün ofiste sıcaktan camları açıp oturdum yahu. Tamam yaza hepimiz bayılıyoruz da, kışsız olur mu? Nisan gelince artık tüm ağaçları don vurur, herşeye zam gelir, susuzluk, su kesintisi, hijyen olmayınca baş gösterecek başka hastalıklar... Bu, insanı içine girdap gibi çeken deli düşünceler zincirini bildiniz, dimi? Evet duramıyorum, düşünmeden duramıyorum maalesef.😂
Bu kadar düşünmenin sonucu, geçen hafta kollarımda ve sırtımda minik minik kabarcıklarla uyandım. Kaşıntı yok, acı yok ama bir döküntü olduğu belli. Üçüncü günün sonunda bir düzelme olmayınca doktora gittim. Tahliller normal çıktı ama teşhis Rosea oldu. Bayağı güllü olmuşum da haberim yok. "Stres yapma" dedi, "olur öyle" dedi, bir kutu hapla gönderdi beni doktor.😆
Scrapbook albüme gelirsek...Bazen albümlerle isimleri birbirini
o kadar iyi tamamlıyor ki, yapan ben olduğum halde kendimi bir
seyirciden farksız hissediyorum. Yani albüm çoktan kendi kapağına vs. karar
vermiş de ben üzerine gelmişim gibi. Bu da o
albümlerden biri bence. Geçenlerde şöyle bir geriye dönüp baktım, bakmakla da kalmayıp
saydım. Aşağı yukarı 7 yılda, 500'ün üzerinde albüm ve defter yapmışım.
Tabi yeni nesil bilmez, dolar o zaman 3 liraydı, her ay Amerika'dan
beni inanılmaz mutlu eden son çıkan malzemelerden alıyordum. Ahh, o amazon kolilerini
açmak kadar özlediğim çok az şey var hayatımda.😂 En son siparişimi, sağolsun Handan
Amerika'ya gittiğinde kaldıkları otele gönderttim de, gelirken getirdi
minnoşlarımı. Özetle, tüm albümlerim ayrı birer hikaye benim için,
hemen hepsiyle ilgili bir anım var çünkü hepsi hayatımın bir bölümüne
dahil oldu. 3 günde
tamamladıklarım, uykusuz kaldıklarım, parçalayıp en baştan yaptıklarım,
ama hep çok sevdiklerim. Albümlerim benim için bir üründen çok daha
fazlası ve umarım gittikleri yerde de sahiplerinin unutulmaz anılarına
ev sahipliği yapıyorlardır. Albümün videosu hemen aşağıda, izleyip kanalıma abone olursanız çok mutlu olurum. 😌
Tekrar görüşünceye kadar kendinize iyi bakın, hoşçakalın!
Herkese merhaba, nasılsınız? Düşünüyorum da herhangi bir şey için endişlenmeden, lay lay lom şeklinde geçen bir hayat nasıl olurdu acaba? Bitmiyor gerçekten...Virüs kapar mıyız diye endişelendik, bir şekilde maske, eldiven, dezenfektan üçlüsüne alıştık. Çocuklara bulaşmıyor derken hem bulaştığını hem de çok ağır seyredebileceğini öğrendik. Bu defa çocuklara yüklendik, aman yanımdan ayrılma, aman hiç bir yere dokunma diye...Şimdi de okul zamanı geldi çattı. İlkokula başlayacak olanlar için pandemi sürecine uyum kapsamında 17 Ağustos'ta okullar açılıyor. Tabii bir değişiklik olmazsa...
Okul bu süreçle ilgili, yeni öğretim yılında olası senaryolar için bir program göndermiş. İlk senaryoya göre; çocuklar iki gruba ayrılacak ve haftanın üçer günü okula gidecekler. Evde kalan grup yine online eğitimle okula devam edecek. İkinci senaryoda okul yarım gün olacak, günün kalanında online olarak devam edecekler. Sonuncusunda ise okullar açılmayacak ve tüm eğitim online olacak.
Anaokulu döneminde online ders aldılar aslında ama toplamda 40 dakika süren o zaman diliminde çocukları ekran başında dikkatleri dağılmadan tutmak inanılmaz zordu ve şimdi yarım gün dahi olsa uzaktan eğitim ihtimali resmen kabus. Çalışan insanlarız, ofiste, ofis dışında aktif olarak bulunmak zorundayız. Bu durum haliyle beni endişelendiriyor. Tüm gün kızımı ekran başında tutmam imkansız. Zaten aylardır çocukları oyalamak, bitmeyen "peki şimdi ne yapayım" sorularına yetişmek için yeterince çatladık, etkinlik, oyun, evcilik konularında ordinaryus seviyesine ulaştık bence. Yazık bize😂 Daha önce de demiştim, bu pandeminin bana öğrettiği değil ama altını çize çize hatırlattığı yegane şey; okulun ne kadar kıymetli, biricik bir kurum olduğu. Tüm hayatımızı okul saatlerine göre planlıyoruz sonuçta, o olmayınca herşey tepetaklak.
Benim için derslerden, alacakları eğitimden daha önemli olan ise, kızımın yaşıtlarıyla vakit geçirip sosyalleşmesi. Aylardır anne-babayla birlikte olunca, çocuğun içinden olgun bir Mukaddes teyze çıktı resmen😂 Bu durumun bir an evvel değişmesi lazım.
Özet olarak kafam ve duygularım çok karışık. Hem bir an önce okulların açılmasını ve normalmiş numarası yapacağımız hayatımızın başlamasını, hem de kızımın "güvenli bölgeden" hiç ayrılmamasını istiyorum. Okul kapısında ağlamazsam iyi, çünkü "iyi dersler" demek bir yerde "hadi virüsü kap da gel" demek gibi şu an benim için.😂
Bu tatlı scrapbook fotoğraf ve anı albümü Nefes bebek için hazırlandı. Çok uzun, sağlıklı ve mutlu bir hayatı olur inşallah. Albümün videosu hemen aşağıda. Videoyu izlemişken kanalıma da abone olursanız çok sevinirim. Görüşmek dileğiyle, hoşçakalın.
Herkese merhaba! Geçenlerde aynı zamanda Ela'nın eski kreşinin sahibi olan arkadaşımız Y. Bey'le görüşüyoruz. Eşi acil doktoru, kendisi de hem sağlık turizmi hem kreş alanında faaliyet gösterdiğinden en son corona haberleri için sağlam bir kaynak aynı zamanda. Geçen yıl Mart ayında eşi ve baldızıyla İtalya'ya gitmişlerdi. Vatikandan müzelere, pizzacıdan konsolosluğa kadar maşallah her yeri gezdiler.😀 Neyse bunlar ülkeye döndükten birkaç gün sonra çok fena grip belirtileri göstermeye başlamışlar. İki yaşındaki çocukları ateşlenmiş ve çocukla ilgilenen anneanne o kadar kötü olmuş ki ambulansı arayıp kendisini hastaneye kaldırtmış. Tam o aralar influenza salgını vardı, hatırlarsınız. Dolayısıyla hastaneye gittiklerinde influenza deyip, bildiğimiz grip ilaçlarını yazıp eve yollamışlar. Çünkü coronadan kimsenin haberi yok henüz. Bu arada yakın çevreleri, kreşteki öğrenciler, öğretmenler ve sayamayacağım kadar arkadaşı, görüşmelerinden bir kaç gün sonra rahatsızlanmaya başlamış. Virüsü yaymak için çok organize bir çalışma bence😊
Uzun ve oldukça ağrılı/acılı bir 10 günden sonra toparlanmışlar. Peki
neredeyse bir buçuk sene sonra corona atlattıklarını nereden öğrenmişler
derseniz, doktor eşi görevi gereği antikor testi yaptırırken
arkadaşımız da yaptırmış. Ve tataaam! İkisinin de bağışıklık seviyesi
oldukça yüksek çıkmış. Buradan da anlıyoruz ki corona aslında epeydir
hayatımızda. Zira bahsettiğim tarihten coronayı ilk duyduğumuz zamana kadar zatürre vb. hastalıklardan ölenlerin sayısı da azımsanmayacak kadar yüksek. Normal yaşama dönelim diye kaldırılan izinleri de
düşünürsek devletin de sürü bağışıklığına gittiği çok açık. Bir de artık
hastaneye başvuranlarda ateş belirtisi olmaması, hafif kırgınlık
şikayetiyle gelenlerin sayısının artması da, pek çok kişinin virüsü
ayakta geçirdiğini gösteriyor. Bütün bu bilgiler ışığında ne yapıyoruz
peki? Maskeleri fırlatıp bulduğumuz ilk coronalı arkadaşa yapışıp şapur
şupur öpüyoruz ki havalar hazır sıcakken, çok da eylüle kalmadan bir an
önce hastalanıp sıramızı savalım😂😂
Şaka şaka, virüsün kime ne yapacağı tam bir muamma elbette arkadaşlar,
dileyelim de bize gelene kadar aşısı, iğnesi, ilacı bulunsun. Biz de
virüsü mümkünse şırıngadan alalım başka bir konaktan değil. Aslında bu
da midemi bulandıran başka bir detay. Şahsen virüsün herkesten bir
şeyler taşıdığına inancım oldukça sağlam, sizce de çok iğrenç değil
mi?😖
Ben de albümleri bahane edip içimi dökmeye iyi alıştım yalnız. Fotoğraflarla konu tamamen ayrı telden çalıyor.😂 Bu vintage scrapbook anı albümünü hazırlayalı epey oldu aslında. Sevgili Elif Hanım ve erkek arkadaşı Eren Bey için çalışmıştım. Albüm 20cm*20cm ebatlarında, 6 yaprak 12 sayfa. Her zamanki gibi bol bol kart, interaktif sayfa ve cep içeriyor. Albümün detaylarını izlemek isterseniz videosu hemen aşağıda. Şimdiden herkese keyifli seyirler, sağlıklı günler:)
Nasılsınız? Size de olur mu bilmiyorum ama şayet sürüncemede kalan çok önemli bir işim varsa, başka hiç bir işle tam olarak ilgilenemiyorum. Gergin oluyorum, dalgın oluyorum ve unutkanlığım artıyor. Çünkü kafam tamamen o işle meşgul. Başlamam gereken işler var ancak konsantre olamayacağımı bildiğimden sadece bekliyorum. Bu da beni son derece rahatsız ediyor. Kafamızdaki bulutların dağıldığı, pırıl pırıl bir hafta olur inşallah😊
Gaziantep'ten Büşra Hanım için hazırladım bu scrapbook anı albümünü. 25cm*25cm ebatlarındaki
albüm 6 sayfa 12 yapraktan oluşuyor. Albüm, içerisindeki interaktif sayfalar, cepler ve fotoğraf kartlarıyla 100'den fazla fotoğraf alabiliyor.
Albümde kullandığım bu kağıt serisini çok severim ve mümkün mertebe, özellikle düğün albümlerinde tercih etmeye çalışırım. Çünkü bu seride özellikle kelebek teması etkili ve bol ışıltılı, simli, kabartmalı detaylar mevcut. Bu da bu seriyi özellikle gelinler için biçilmiş kaftan haline getiriyor.
Scrapbook albümlerin detaylarını en iyi, albümü elinize aldığınızda anlayabilirsiniz. Fotoğraflar gerçekten yetersiz, çünkü çok fazla detay var. Bu nedenle albüm videolarını izlemenizi tavsiye ederim. İzlemişken kanalıma da abone olursanız çok mutlu olurum. Şimdiden keyifli seyirler!
Herkese merhaba, nasılsınız? Blog yazan az ama okuyan neredeyse hiç yok artık sanırım. Benim bloga yeni yazılar ekleyebilmem için fırsat yaratmam, vakit bulmam, uğraşmam gerekiyor. İnstagram vs. gibi mecralarda da paylaşım sıklığım blogla aynı neredeyse, çünkü gerçek bir hayatım, gerçek bir işim, 5 yaşında bir kızım ve eşim var. Bu nedenle insanların neredeyse tuvalete giderken bile, bu mühim olayı tüm dünyayla paylaşma ihtiyacı duyması, buna zaman bulması, hatta bunu büyük bir şevkle yapması cidden komik😊
Bir de son zamanlarda türeyen, hani şu sabah gözünü açtığından gece yatağa girene kadar elli bin çeşit paylaşım yapıp, ardından gelip blogunda ağlayan tipler var ya, bildiniz mi? Hah işte onlara aşırı uyuz oluyorum. "Ah şekerim, instagram çıktı çıkalı bloga yazı yazamıyorum, bu şey tüm vaktimi alıyor çünkü. Okuyan da yok zaten, herkes burada." Bi yürü git ya😆😆 Tembelim, yazı yazmayı beceremiyorum, az olan yeteneğim de silindi gitti, iki foto bir filtre, gelsin beğeniler, kolayıma geldi dese anlıcam ama böyle boş konuşmalar beni delirtiyor. Yalnız ne dolmuşum ben de😂😂
Bu 20cm*20cm ölçülerindeki vintage fotoğraf ve anı albümünü Merve Hanım ve eşi için hazırladım. Albüm içeriğine çiftin tanışmalarından nikaha kadar tüm önemli tarihleri, çift için özel bir anlama sahip şehirlerin ve ülkelerin isimlerini kronolojik olarak yerleştirdim.
Vintage albümlerde eskitmeyi en iyi ortaya çıkaran şey ışıltıdır. Bu nedenle, kartlarda ve sayfa kenarlarına eklediğim detaylarda hep simli, ışıltılı ürünler kullandım.
Merve Hanım ve Mehmet Bey'e bir ömür mutluluklar dilerim. Albümleri de hep güzel anılarla dolsun inşallah.
Scrapbook mini albümün videosu hemen aşağıda. İzlerseniz ve kanalıma abone olursanız çok mutlu olurum. En kısa zamanda görüşmek dileğiyle, hoşçakalın!😙😙😙
Herkese merhaba! Nasılsınız görüşmeyeli? Umarım keyfiniz ve sağlığınız yerindedir. En son tatilden önce yazmıştım. Tatilden sonra adli yıla hızlı bir giriş yaptık. Hem Ankara hem de şehir dışı işler oldukça yoğun. Bu yoğunluktan kalan zamanlarda albüm yapmaya devam ediyorum ancak bloga yazı eklemek için uygun zamanı bir türlü bulamıyorum. Fotoğraflar, videolar dağ gibi birikti. İnşallah önümüzdeki günlerde daha çok fırsatım olur.
Bu albümü Bursa'dan Amine Yağmur Hanım için hazırlamıştım. Yanılmıyorsam yılın ilk aylarıydı:)) Amine Hanım erkek arkadaşıyla 15-20 şehri kapsayan bir Avrupa seyahatine çıkacaklarını ve bu seyahatte çekecekleri fotolar için vintage bir albüm istediğini söyledi.
Malum neredeyse 4 yıldır albüm hazırlıyorum ve scrapbook albümlerinde kullanılacak serilerin neredeyse tamamını gözüm kapalı biliyorum. Bu nedenle Amine Hanım hem vintage hem de bir gezi albümü isteyince ben de scrapbook kağıtları arasında çok sevdiğim, açık ara kaliteli ve oldukça ağır gramajlı olan, içerisinde eski haritalar, vintage ulaşım araçları ve desenler olan bu nefis seride karar kıldım.
Albümlerde standart olarak 20cm*20cm ve 25cm*25cm olarak iki ebatta çalışıyorum. Bunların dışında yaptığım ama bir türlü yaynlama fırsatı bulamadığım devasa albümlerim de var ancak onlar tamamen ihtiyaca göre hazırlanmış özel çalışmalar. Bu albüm de 20cm*20cm'lik bir mini albüm. 6 yaprak 12 sayfadan oluşuyor ve toplamda 60-80 fotoğraf kapasiteli. Kullanıma bağlı olarak bu sayı artabilir ya da azalabilir.
Amine Hanım Jeux d'enfants filmini, Şirinler'i, atlı karıncaları, kar kürelerini vs.çok sevdiklerinibelirtmiş, albümde de bu detayların kullanılmasını rica etmişti. Mümkün mertebe hemen hepsine yer vermeye çalıştım. Bu da yine o süper şahane filmden bir replik:"Var mısın, yok musun?"
Albümün videosu hemen aşağıda. Detayları merak edenlere tavsiye ederim. Videoyu izlerken sağ alt köşedeki çark simgesinden HD ayarını seçmeyi unutmayın lütfen. Şimdiden keyifli seyirler ve en kısa sürede görüşmek dileğiyle. Hoşçakalın!
.jpg)
