Cihan'ın Bahçesi

Cihan Ablacım,

Hiç yüz yüze gelmedik seninle. Buna rağmen blogundan paylaştığın güzellikler sayesinde, ne kadar pozitif, kocaman yürekli bir insan olduğunu seni her ziyaret edişimde hissettim. Sanırım yazılarını okuyup da-tam da senin istediğin gibi-senin yanından kötü hislerle ayrılan tek bir ziyaretçin olmamıştır. Elişlerin, kanaviçelerin, örgülerin, çiçeklerin, torunlarına olan sevgin, masal gibi bahçen, hani gelsek artık hiç yabancılık çekmem dediğim evinin sevimli köşeleri. Ve rengarenk, cıvıl cıvıl fotoğraflarla süslü her yazının sonunda belli belirsiz hüznün, gidenlere olan özlemin...

Ani gidişine çok ama çok üzüldüm ablacım. Hayatı bu kadar dolu dolu yaşayan sen gibi birinin nedense hiç ölmeyeceğini düşünüyor insan. Ama şimdi dönüp dönüp eski yazılarını okudukça, "içini yakıp kavuran" acılarını, "beni bekleyenler, özleyenler var" ya da "hayat çok zor"  derken neyi kastettiğini, kalbinin bir yarısı ailene, sevdiklerine adanmış olsa da diğer yarısının ne denli üzgün olduğunu daha iyi anlıyorum sanırım.

Hepsi sona erdi ve ben bu açıdan senin adına çok mutluyum. Mekanın cennet olsun, yattığın yer nurlarla dolsun. Geride kalan tüm sevdiklerine Allah sabırlar versin. Hasret kaldığın melek kızına da bizden çok selam söıyle. Gerçekte nasıldır bilinmez ama nedense tam da şu an o güzel yürekli anne-kızın yukarlarda bir yerlerde ellerinde çay fincanları, etraflarında kanaviçelerle yemyeşil bir bahçede oturdukları ve kahkahalar atarak muhabbet ettikleri bir resmi hayal etmek bana çok iyi geliyor, içimi ferahlatıyor. Güle güle ablacım, yolun açık olsun...

Kesme Tahtasından Kara Tahta Notluk

Birkaç ay önce yapımcı bir hanımefendiden bir mail aldım. Mail, benim için spam sayılacak kadar mucizeviydi:) Hemen aradım kendisini. Hanımefendi bana yeniden yapılanan bir tv kanalı için eski eşyaları yenileyen (evet o benim), ahşap ve dekoratif boyama yapan bir bloggerın hazırlayacağı bir program yapmak istediklerini, benim blogumu incelediklerini ve aradıkları şartları sağladığımı düşündüklerini, tv programı ve sunuculuk fikriyle ilgilenip ilgilenmediğimi sordu.

Allah aşkına, bana bir tane blogger gösterin ki hayallerinden biri tv programı yapmak olmasın:) Ben de böyle bir teklifin çok cezbedici olduğunu, çalışma şartları uygun olursa (Ela'yı ve Ankara'daki programımı düşünerek) sevinerek-hayır-havalara uçarak kabul edeceğimi belirttim. Eşim benden hevesli, "ben buradaki şartları ayarlarım, sen kabul et, hemen gidip İstanbul'dan ev tutalım, ben çekim saatlerinde Ela ile ilgilenirim" dedi, canım benim:) Neyse hanımefendi kendisine çalışmalarımı, yayınlarımı linkleriyle beraber özetleyen, kendi fotoğraflarımın da olduğu bir mail göndermemi istedi.

Ben de bugüne dek yenilediğim eşyaları, çok farklı fikirler paylaştığımız nedesem isimli ortak yapımımızı, efendime söyliyeyim dergi röportajımı (basında ben!) ve "doğurdum ama hala fitim kahretsin" pozlarımı kendisine gönderdim. Kanaldan olumlu yanıt alır almaz bana döneceğini belirtti.

Program hafta içi her gün kısa kısa ya da hafta sonu bir gün uzun olacak şekilde düşünülmüş. Konsept tamamen geri dönüşüm ve eski eşyaların yenilenmesinden ibaret. Sunucu önce peşinde kameramanla eski eşya satan bir yere gidecek, eşyayı alıp ev şeklinde dekore edilmiş stüdyoya gelecek ve o eşyadan yepyeni, kullanılabilir bir şey üretecek.

Fikri çok sevdim. Hatta ek olarak çok becerikli blogger arkadaşlarımın olduğunu, her bölümde farklı birini misafir edebileceğimi söyledim. Yapımcı da bu fikri çok sevdi:) Gel zaman git zaman kanaldan cevap beklendi ancak yayın akışında böyle bir programa yer verilmedi, yapımcıya olumlu ya da olumsuz bir dönüş de olmadı. Yani proje şimdilik askıda ama bir gün gerçek olursa ilk iş kesme tahtasından notluk yapacağım, kesin:))

Bu zavallı kesme tahtası aslında bambudan, kaymak gibi yüzeyi olan eli yüzü düzgün bir eşyaydı. Ama eşim saolsun, bulaşık makinasına atınca tahta resmen çekmiş ve yer yer çatlamış. Benim lugatımda atmak diye bir kelime olmadığına göre kesme tahtası da kara tahta notluk oluverdi. Yapılışına gelirsek; kara tahta boyasını alıyoruz.

Bir kat yukarıdan aşağıya, iz yapmayan bir fırça ile düzgün bir şekilde boyuyoruz. Kuruduktan sonra bu defa sağdan sola ya da soldan sağa yine düzgün bir şekilde boyayıp kurumaya bırakıyoruz. Bu kadar:) Aman cilalamaya kalkmayın, yazı falan yazamazsınız üzerine.

Ben asma kısmını tığla sık iğne şeklinde yaptım, sonra üçer zincir çekerek ve kurdeleyi de içine alarak devam edip başladığım noktaya döndüm. Kurdelenin uçlarını da fiyonk yaptım. Alt kısımda yine fiyonk ve biraz dantel kullandım. Tebeşir için küçük bir kurdele parçasından kılıf yaptım. Hem yazarken elimiz kirlenmesin hem de işimiz bitince o minik mandala tutturabilelim diye.

Herkese hayallerinin gerçek olduğu, güzel haberler aldığı süper şahane bir hafta dilerim:)

Ahşap Boyamada Transfer Tekniği

Evde kullandığım pek çok ahşap objede transfer tekniğini uygulamama rağmen, şimdiye kadar blogta hiç paylaşmadığımı fark ettim. Bu nedenle uzun zamandır kullanmak istediğim bu güzel gözlü geyiğimle, transfer tekniğini kullanarak bir tepsi hazırladım. Aslında tam bir kış tepsisi olacaktı ama araya o kadar çok iş girdi ki, ben yayınlayana kadar bahar geldi:)

Kolay transferler çıktığından beri, bildiğimiz transfer yöntemi artık zor transfer olarak anılıyor. Ancak bana göre normal bir dekupaj uygulamasından daha zor değil. Çünkü dikkat edilmesi gereken en önemli nokta, uygulama esnasında hava kabarcığı kalmamasıdır ki, dekupaj tekniğinde de -ister kağıt, ister peçete- hedef kabarcıksız, pürüzsüz bir uygulamadır. 

Bu tekniği uygulamak isterseniz, seçeceğiniz bir resme, transfer tutkalına, eski bir kredi kartına, ahşap bir objeye ve verniğe ihtiyacınız var. Transfer yapmak istediğiniz resmin ön yüzüne transfer tutkalını düzgün bir şekilde sürdükten sonra objeye yapıştırıyorsunuz. Yalnız bir anda resmi tepsiye bırakırsanız muhtemelen hem yamuk hem de bol kabarcıklı olacaktır. Bunun yerine önce bir kenarını tepsiye koyup, sert bir kartla bastırarak kalan kısmı yapıştırırsanız hatasız bir sonuç elde edersiniz. 

Ben beyaza boyadığım ahşap tepsiye güzel gözlüyü anlattığım şekilde yapıştırdım ve tam bir gün sonra nemli bir süngerle resmi yavaş yavaş ıslattım. Tamamen ıslanan resmi parmağımla soydum. Burada resme nazik davranmazsak, transfer olmasını istediğimiz kısmın tepsiden tamamen soyulmasına sebep olabiliriz.
Bu yüzden acele etmeden, ağır ağır soyuyoruz. Bu aşamadan sonra yine farklı tekniklerle resmi tamamlayabilir ya da öylece bırakabiliriz. Ben diş fırçasına aldığım gri boyayı püskürterek tepsinin kalanını tamamladım. Dediğim gibi bu bir kış tepsisiydi ve aklımdaki görüntü de tam olarak böyleydi. Tepsinin altını tamamen siyaha boyadım, tepsinin kenarlarını kuru bir fırçaya aldığım az miktarda siyahla süpürdüm ve gölgelendirdim. Ardından da vernikledim. Denemek isteyenlere kolay gelsin şimdiden.

Herkese bol güneşli, güzel bir hafta dilerim:)

Scrapbook Mini Albüm

Herkese merhaba. Ela için yaptığım ilk albumden sonra, eşimle olan fotoğraflarımız için de bir album yapmak istiyordum. Nihayet tamamlayıp fotoğraflarını çekebildim. 

Albüm yaklaşık olarak 20*22*7 cm boyutlarında ve 6 yapraktan oluşuyor. Albümü yaparken scrapbook kağıtları, ağır gramajlı fon kartonları, danteller, düğmeler, delgeçler, mühürler ve çeşitli aksesuarlar kullandım.

Albümü bir sayfa interaktif, bir sayfa cepli olacak şekilde tasarladım. İlk sayfa waterfall da denilen ve küçük fotolar için kullanılan kapaklı bir bölümden oluşuyor.

Albüm toplamda 65 adet, 10*15 cm ebatlarında fotoğraf alıyor. Ancak fotoğraf sayısı azaltılarak bazı kısımlar notluk olarak da kullanılabilir elbette.

İnteraktif sayfaları yaparken zarflardan faydalandım. Zarflar birbirine uygun şekilde eklendiğinde çift taraflı açılabiliyor ve böylece hem ön hem de arka yüzlerine fotoğraf yerleştirmek mümkün oluyor.

Sayfalara hareket katmak için scrapbook kağıdından yaptığım çiçekleri ve kullandığım kağıtlardan kestiğim ve yapışkanlı evayla boyutlandırdıgım resimleri sayfa köşelerine ekledim. Kelebek detaylı delgeçle de sayfa ağızlarına şekil verdim. Ayrıca tüm sayfaları eskittim. 

Bu aralar ev değiştirmekle meşgulüz. Aynı site içerisinde farklı bir eve taşınıyoruz. Evler büyüklük olarak birebir aynı ama bu evde en üst katta fazladan bir mutfak daha var. Bu da zorunlu olarak odaları değiştirmemizi gerektiriyor.  İşin keyifli kısmı ise, tam bir curcunaya dönen hobi odamı oturma odasına çevirip, en üst katı komple hobi katı yapıyor oluşumuz. Böylece ahşap boyama vs. yaptığımda kullanabileceğim, yani rahatça kirletebileceğim bir lavaboya, büyük mobilyaları rahatça boyayabilmek için geniş bir alana ve kitaplıklarımın, masamın ve malzeme dolaplarının birbirine değmeden açılıp kapanabileceği rahat bir bölüme kavuşmuş olacağım:)

Taşınma başlamadan elimdeki bazı yarım işleri bitirdim. Sanırım blogda hiç yok ama transfer yöntemiyle bir tepsi yaptım.Sonra kesme tahtasından kara tahta notluk ve bir de kilden takı tabakları hazırladım. Ben evi yerleştirirken siz de bunları okursunuz ilerleyen günlerde:)  Scrapbook olarak ise hem bizim için hem de Ela için yapmak istediğim birkaç albüm daha var aklımda. Malzemeleri falan hazır ama bunlardan önce her tarafa dağılmış yemek ve pasta tariflerim için çok cici bir tarif defteri var sırada bekleyen. Offf, bu şekilde tüm ön hazırlığı biten ancak yapılmayı bekleyen öyle çok şey var ki. O koca listemi bitirmeden ölürsem çok üzülürüm:)

Ölüm demişken az kalsın unutuyordum, bugün benim doğum günüm:) Tam olarak 33 yaşındayım, sevdiğim adamın karısı, Ela Masal'ın annesiyim. Şükür ki sevdiklerim yanımda, sağlığım yerinde, bir mesleğim ve boş vakitlerimi dolduran hobilerim var. Ama yolun yarısına az bir zaman kalsa da bu yaşımın en kıymetli yanı, ilk kez anne olarak girmem. Bu açıdan Ela benim miladım. Anneliğim hep bebeğimle yaşıt olacağına göre, umarım önümde daha uzun yıllar vardır. Umarım geçen seneler hep bir öncekinden daha iyi olur, herkes için...

Herkese çok mutlu bir hafta dilerim:)

Seramik Boyama Galata Kulesi

Herkese merhaba. Önceden yani Ela'dan önce bir akşamda bir objeyi boyar, objenin boyası kururken çarpı işi yapar, sonra gidip objenin ikinci kat boyasını atar, sonra bu boya kururken kitap okurdum. Gün gün yaptığım işler değişirdi ama yoğunluk hep aynıydı. Tüm bu süreci elinde kumandayla yattığı yerden izleyen eşim ne zaman boş boş oturacağımı merak eder ve muhtemelen benden çok yorulurdu!

Şimdi sadece bir projemi neredeyse bir  haftada tamamlıyorum ve akşamları da genelde tek bir hobimle ilgilenebiliyorum. Hiç şikayetçi değilim, kızımla vakit geçirmek giderek daha keyifli bir hal alıyor ve göz açıp kapayıncaya kadar onunla birlikte yapacağımız etkinlik vakitlerinin de geleceğini biliyorum. Sadece blogumu birazcık öksüz bırakmış gibi hissediyorum. Normalde uykuya dalana kadar kafasından milyon tane fikir geçiren biri olarak, bunları yazıya, fiiliyata dökememek biraz üzücü.

İçimi döküp rahatladığıma göre, son boyadığım objelerden seramik galata kulesinden bahsedebilirim. Benim bir seramik obje görünce dayanamayıp eline geçen her rengi kullanma sevdam ne olacak bilemiyorum ama (bakınız seramik boyama saat) çalışmaya başlamadan kafamda şekillenen görüntüye ulaşana kadar pek çok renk kullanıyorum. Aslında düşündüğüm şey birazcık büyülü, hafif ışıltılı, eh mevzu Galata Kulesi olduğuna göre biraz gizemli biraz da tarihi bir görüntü. Hani neredeyse dumanların arasından hop diye bir Cenevizli fırlayacak ya da ne bileyim minik pencerelerin birinden Hezarfen Ahmet Çelebi ce-eeee yapacak:) Tabii fotoları duman efektiyle çekebilseydim daha inandırıcı olacaktı ama ne demişler imagine it!

Seramik objeyi nasıl boyadığıma gelirsek... Önce seramik objeyi yıkadım. Ardından metalik yeşil, gök mavisi, metalik mavi, metalik bakır, antiquin, kahverengi ve bordo kullanarak objeyi renklendirdim. Yani objenin tamamını tek bir renge boyamak yerine dokulu süngere biraz boya aldım ve objeye hafif hafif vurarak denk gelen yerlere sürdüm. Ardından diğer renge geçtim ve bu kez ilk seferde boya değmeyen yerlere dokundurdum süngerimi. Bu şekilde tüm objeyi tamamladım. Sonra antiguinle eskittim. Baktım renk çok kararmış, biraz maviyle açtım. Çok açık olmuş deyip biraz bakır sürdüm. Yeşil nereye gitti deyip başa döndüm. Ay bir türlü tatmin olmadım yani:) Nihayet bitirince aynen daha önce boyadığım aynada olduğu gibi ışıltısı eksik kalmasın diye simli boyayla gezindim etrafında. Son olarak su bazlı vernikle korumaya aldım. Sonu olmayan listemdeki işlerden biri daha bitti. Darısı diğerlerinin başına.

Eee kızlar, sizin listeler ne alemde, anlatın bakalım:) Şimdiden herkese ailesiyle birlikte geçireceği güzel bir hafta sonu diliyorum:)

Ela Masal-9. Ay

Canım Yavrum,

Yine günlerin geceleri kovaladığı, zamanın su gibi akıp gittiği, ya bu kız daha dün doğmamış mıydı edebiyatının paramparça edildiği bir ayı daha geride bıraktık. Tontişim, tebrikler:) Sen artık iki buçuk dişi olan, 9 aylık bir nur topusun:).

Bebeğim, sen 6 aylık olduğunda teyzenle aşı konusunda muhabbet etmiştik ve oh ne güzel, artık bir yaşına kadar aşı maşı yok diye sevinmiştik. Ama meğer yüce devletimiz, ülkede salgın var diye kızamık aşısını 9. aya çekmiş. Eh kuzenin de iki yaşını çoktan geçtiğinden teyzen de bu detayı unutmuş. Böylece o gün seni önce sağlık ocağının istediği kan sayımı ve mutad aylık kontrollerin için doktora götürdük kuzucum. Doktorun yanında birazcık ağladın. Sonra kan alınırken bu defa da kolunun acısından ağladın epeyce. Bilmiyorum belki de kan alan hemşirenin ebatları korkutmuştur seni. Yani babana göre, korkman normalmiş:) Neyse boncuğum oradan çıktık ve sen arabada uyuyakaldın. Sonrasında aşı için sağlık ocağına gittik. Uykundan uyandırdık, arkasından bacağına yapılan aşıyla tekrar ağlamaya başladın. Yazarken bile nefret ettim kendimden ama o gün seni dinlenip dinlenip ağlattık yavru kuşum. Çok özür, iyiliğin için...

Pamuğum, bu ay beni en çok mutlu eden şey, doğrudan beni muhatap alarak söylediğin "anyeee" kelimesi oldu. Tabi duruma göre bazen "annniii", ya da "annnneeeemmm memmemmem" şeklinde değişiklik gösterdiği de oldu ama ben tüm versiyonlarına bayıldım canımın içi. Anye demek bir bebeğe ancak bu kadar yakışırdı:)

Elacım bu ay ilk defa uçağa bindin. Hatta bunu 3 defa daha tekrarladın. Seninle uçmak bir harikaydı bebeğim:) Çünkü bindikten kısa bir süre sonra uyuyup inmeden kısa bir süre önce uyandın. Bu arada tüm uçağın maskotu olmayı, uçaktan inene kadar hacı adayları gibi her koltuktaki yolcuyla selamlaşmayı, herkesi şirinliğinle en azından tebessüm ettirmeyi başardın:) Sonraki uçuşlarda çok daha profesyoneldin. Hiç uyumayıp manzaranın keyfini çıkardın. Hatta tam arkamızdaki, çocuğu durmaksızın ağlayan, çocuğunu susturmak yerine seni gösterip "ya ama o da bebek, o niye ağlamıyor da bizimki ağlıyor" diyen dengesiz kadını bile komplekse soktun, afferin sana:) Unutmadan sayende yaşadığımız turnike, koltuk, bilet ve diğer her türlü ayrıcalık için sana teşekkürü bir borç bilirim evladım.

Güzel kızım, sanırım emeklemeyeceksin. Hayır çok isterdim ama sıkılıyorsun, o pozisyonda kalmak istemiyorsun. Elimizden tutup yürümen bir yana, artık beşik, koltuk ve mümkün olan hemen her yerden tutunup ayağa kalkmaya çalışıyorsun. Sana bir yürüteç aldık enerjini atman için. İlk gün istediğin yöne gidemedin ama ikinci gün tam bir minik örümcek gibiydin ve artık büroda girmediğin delik yok gibi. İşin kötüsü artık bizden kaçmayı da öğrendin:))

Biricik yavrum, yeni yiyecekler tatma konusunda hala heveslisin ama maalesef yumurtayla arandaki tüm ilişkiyi iki lokmaya indirdin. Yeşil elma, ananas ve muz hala favorin. Öyle çorba ya da muhallebi tarzı şeyleri de bir iki kaşık deneyip bırakıyorsun. Doktorun alışma döneminde olduğunu, kilonun, kan değerlerinin gayet iyi olduğunu ve seni zorlamamamızı söyledi. O yüzden bir yaşına kadar sana müsaade bebeğim. Vermeyeceğimi bildiğin halde kakaolu top kek görünce açılan ağzın, mis gibi ev yapımı yemeklere de aynı iştahla açılır bir gün umarım:))

Artık ellerini çok daha net durumlar için kullanıyorsun boncuğum. İstediğin şeyi parmaklarınla gösteriyorsun. Gel gel ya da pisi pisi yapıyorsun. Bitti deyince iki eline birbirine çırpıyorsun, alkışlamayı biliyorsun. Hoşçakal der demez el sallamaya başlıyorsun. Hatta telefonda konuştuğum kişiyle görüşürüz deyip vedalaşmaya başlamışsam yine elinle bay bay yapıyorsun, demek ki kulağın bende:) Kucağa alınmak istediğinde kollarını havaya kaldırıyorsun, oyuncaklarınla oynayıp sıkıldıktan sonra önünde ne var ne yok temizliyorsun. Tabi bu davranışın mama sandalyenin tepsisine koyduğum yiyecekler için de geçerli:)

Bebeğim kendi fotoğrafını nerede görürsen gör tanıyorsun ve resmen çıldırıyorsun. Gülüyorsun, değişik sesler çıkarıyorsun, ellerini çırpıyorsun:) Duyduğun hemen her sesi taklit ediyorsun, bunu yaparken başını yana doğru eğip gülümsüyorsun ve bizi mest ediyorsun:) Müzik dinlemeye bayılıyorsun, başını Hintliler gibi öne arkaya sallayıp elinle tempo tutuyorsun. Paylaşmayı öğreniyorsun canımın içi, eline aldığın iki oyuncaktan birini ya da kemirdiğin salatalık dilimini mutlaka bize de uzatıyorsun. Sonra öpüyorsun beni, ağız, göz, boyun neresi denk gelirse şapır şupur öpüyorsun ve ben kendimden geçiyorum:) Bana sesini çıkarmıyorsun ama baban güneş gözlüğü takarsa ağlıyorsun. Yaza kadar alışırsın umarım, yoksa babanın işi zor:)

Mis kokulum, en güzel minyatürüm, günden güne büyüyen çiçeğim, süt kuzum benim. Seni bize verene, senin gibi bir melek için bizi seçene şükürler olsun, şükürler olsun, şükürler olsun.
Daha önce söylemiş miydim canımın ta kendisi, seni çok çok çok seviyorum...

Ela Masal-8. Ay

Canım Yavrum,

Neredeyse karnımda geçirdiğin süre kadar dışarıdasın. İki avucuma sığan vücudunu şimdi iki kolumla sarıp sarmalayabiliyorum. Boynumdan yukarı çıkmayan başın, şimdi omuzumun üzerinden dünyayı keşfediyor. Yine ne çabuk büyüdün sen yavru kuşum...

Canımın içi, artık sessiz sedasız oturduğun, elinden aldığımız şeylere gıkını bile çıkarmadığın, uzanmayı bilmediğin için son derece tehlikesiz olduğun günler çoktan geride kaldı. Sen artık gözüne kestirdiğin şeyi almak için canını dişine takan, elindeki eşyasına sonuna kadar sahip, olur olmadık her şeye o minik ellerini uzatmaya çalışan çok yaramaz bir bebeksin. Evet, ne mutlu ki, hala resmen bebeksin:)

Konuşuyorsun bıdığım, ellerini iki yanına açıp gözlerimize bakıyorsun, gayet ciddi bir ifade ve ses tonuyla dakikalarca bir şeyler anlatıyorsun. Sana bakmadığımız zaman sürekli aynı sesi çıkararak dikkatimizi çekmeye çalışıyorsun. Canın sıkıldığında, yanında telefonla konuştuğumuzda, sinirlendiğinde ellerini yumruk yapıp iki yanına indiriyorsun ve gözlerini kocaman açarak başlıyorsun bağırmaya. Anne de diyorsun baba da. Ama hala bunların ne anlama geldiğini bilmiyorsun güzel kızım, yani direkt bizi muhatap alarak ve anne-baba diyerek başladığın bir cümlen yok henüz:)

Bebeğim bazen seni oyalamak için eline kağıt, dergi gibi şeyler veriyordum ama senin kağıdı hem yırtmaya hem de yemeye bayıldığını anladığımdan beri vazgeçtim bu taktikten. Çünkü sen en kalın kağıdı bile hiçbir insan evladının bölemeyeceği kadar minik parçalara ayırıp her yere saçıyorsun, elinde kalan son minik parçayı kaşla göz arasında ağzına aıyorsun, ağzındaki kağıdı almak istediğimde ise parmağımı ısırıyorsun. Her açıdan zararlı yani tontişim:)

Miniciğim benim, ek gıda maceramız başlayalı 2 ay oldu ve ben sana her yeni yiyecek tattıracağımda hala heyecanlanıyorum. O ilk kaşık ağzına girdikten sonra ikinci kaşık için ağzın kendiliğinden açılırsa dünyalar benim oluyor. Ama ikizler burcu olman sebebiyle sanırım, birgün sevdiğini başka gün şiddetle reddedebiliyorsun. Vazgeçmediğin tek yiyecek ise yoğurt. Hatta bazen geri kalan her şeyi sırf yoğurdun hatırına yediğini düşünüyorum:)

Canım benim, şu anda iki alt dişin tamamen çıktı, üst dişlerden biri ise azıcık kendini gösterdi. Gündüzleri pek çaktırmıyorsun ama geceleri bazen ağlayarak uyanıyorsun uykundan. Tam bilmesem de buna aniden gelen diş ağrılarının sebep olduğunu düşünüyorum. Neyse ki sen çok güçlü bir bebeksin ve ilk dişlerden antrenmanlı olduğundan çabucak atlatıyorsun:)
Birick yavrum, çok ama çok hareketlisin. Kucakta, otururken ya da ayakta sürekli minik hamsiler gibi çırpınıyorsun. Yerde bir baştan bir başa ışık hızında yuvarlanıyorsun. Emekleme pozisyonu da alıyorsun ama çabuk sıkılıp dönüyorsun. Bunun yerine iki elinle elimizden tutunup ayağa kalkmayı ve hem totonu hem de başını sallayarak oynamayı ya da tüm evi adım adım gezmeyi tercih ediyorsun. Baban senin emeklemeden yürüyeceğini söylese de ben seni emeklerken görmek istiyorum sanırım. Ama sonuçta emeklesen de yürüsen de bizim için bal kaymak olmaya devam edeceğinden ve seni her halde yiyip bitireceğimizden sorun yok bence:)

Bebeğim fark ettiysen senin aylık yazılar her seferinde biraz daha gecikiyor. Bugün yarın derken bir bakıyorum öbür ayın sonu gelmiş. Ama bunun sebebi tembellik değil, gerçekten! Sonuçta cep telefonuyla her gün dünya kadar fotonu çekiyoruz ama bu yazılar için günlerden hafta sonu olması, benim hiçbir işimin olmaması, gün ışığının iyi olması ve bunların hepsi tamamsa senin de huysuz, uykulu ya da uykuda olmaman gerekiyor:) İşte tüm şartları sağladığım anda affetmiyorum ve hemen çekiyorum senin bu lolipop hallerini. Gecikmemin özeti bu yani annecim:)
Güzel kızım sen büyüdükçe bizim seninle ilgili hayallerimiz de büyüyor. Mesela daha bir kaç ay önce büyüyüp şu elbiseyi giyecek,  anne baba diyecek diye hayal kurarken bugün yürümen, koşman, uzun uzun  konuşman, yazın ilk kez denize girecek olman gibi hayalerimiz var. İşte yıllar geçtikçe bunların yerini okulun, eğitimin, derslerin, ergenliğin, gençliğin, evliliğin gibi çağına göre daha önemli hayaller alacak. Ülke bazında özelleştirsem de dünya ya da hayat diye genellesem de dışarıda seni ve bizi bekleyen çok tehlike ve pek çok kötü insan var meleğim. Sen bizim hayallerimizi süslerken tam da bugünlerde hayalleri yarım kalmış acılı anne-babalar var bebeğim. Allah'ım seninle ilgili hayal kurma imkanını elimizden almasın hiç. Hiçbir anne-babayı evlat acısıyla sınamasın, hele bu denli dehşet veren türüyle hiç...

Can parçam, her ay bu yazıların son paragrafını yazarken boğazım düğümleniyor, kocaman bir öküz oturuyor göğsüme resmen:) Duyduğum biricik sevgiyi, sana olan aşkımı tam manasıyla karşılayacak bir dil yok maalesef. Yazıyı baştan sona okuyorum, bilmem kaç kelime olmuş, ama hep eksik, hep eksik...Neyse, ben en iyisi gidip seni tam da mışıl mışıl uyurken bir öpeyim, içime çeke çeke bir koklayayım. Belki biraz sakinleşirim annecim...
Unutmadan, daha önce söylemiş miydim kuzucum, seni çok çok çok seviyorum...