Ela Masal-7. Ay

 Canım Yavrum,

Şunu anladım ki bebeğim, hafta/ay hesabı yapılan bir zaman dilimindeysen, zaman resmen ışık hızında ilerliyor. Seni beklerken de böyleydi. Günler haftalara, haftalar aylara dönüşürken, vakit ne zaman ay dönümü oldu anlamazdım. Şimdi yine aynı ruh hali içerisindeyim. 6 ay oldu, hop 7. aya girdik derken ben bu yazıyı yazana kadar 8. ayın da iki haftası geçti bile. Şükürler olsun...

Bebeğim farkında mısın, ilk bayramlar, ilk kandiller, ilk tatiller derken yeni bir yıl da eklendi güzel ömrüne. İlk yağmur şahaneydi seninle ve ilk kar da. Mevsimler değişirken sen de günden güne büyüyorsun. Artık iki dişin var yavru kuşum, parmağımızı rahatlıkla ısırabildiğin, yeni mamaları tadabildiğin, dilin değdiğinde yepyeni sesler çıkarabildiğin, koskocaman bir dünyanın kapısını aralayan iki minik diş:) Biliyorum canın çok yandı, uykuların bölündü, sebebini bilmediğin bu acı senin tüm dengeni bozdu güzel kızım. Keşke benim canım yansaydı, keşke seni her öpüşümde sancıların, huzursuzluğun bana geçseydi tontişim. Ama öyle böyle bitecek annecim, ilkler hep zordur derler ya, inşallah sonrakiler hiç çaktırmadan çıkar da ailecek rahat ederiz.

Pamuk şekerim, baban ve ben seninle uyanık olduğun her an, sürekli muhabbet halindeyiz. Başlarda sen kafana göre takılıp değişik sesler çıkarıyordun. Ama şimdi bizim söylediğimiz kelimeleri, sesleri taklit ediyorsun, ses tonunu bize göre ayarlıyorsun. "Babbabbapbaaa" olarak başlayan maceran "annneaaa" şeklinde devam ediyor. Bir şeyi ısrarla anlatmak istediğinde "hım"  deyip çeneni göğsüne indirip kaldırıyorsun, yemek istemediğin yiyecekler için ağzını kilitleyip başını geriye atıyorsun.

 

Boncuğum, kucağa alınmak istediğinde kollarını uzatıyorsun, kucağa alınınca boynumuza sarılıyorsun. Yalnız kalmaktan nefret ediyor, bir saniye yanından ayrılsak söylenmeye başlıyorsun. Her şeye ama her şeye gülüyor, yalnız belli şeylere kahkaha atıyorsun. Işıklar, lambalar ilgini çektiğinden, girdiğimiz her mekanda önce tavanları kolaçan ediyorsun. Diş etlerin kaşındığında ağzını kocaman açıp yüzümüzü ısırmaya çalışıyorsun ama biz senin bizi öptüğünü düşünüp havalara uçuyoruz:)

Bu ayın bombası alkışı öğrenmen oldu canımın içi. Sana "şap şaaap" diye seslenirsem ellerini açıp önünde ne varsa ona vurmaya başlıyorsun kocaman gülücüklerle:) "Ela Masaaal, alkııış" dersem ellerini birbirine vuruyorsun. Yalnız ufak bir sorunumuz var minnoşum. Ellerinden birini açıp diğerini yumruk şeklinde tuttuğundan o beklediğin ses bir türlü çıkmıyor ama sen yine de çok mutlu oluyorsun. Bir de artık parmaklarını daha detaylı kullanmaya başladın nur topum. Seni sık sık havada görünmeyen bir şeyleri yakalamaya ya da mama sandalyenin tepsisindeki minicik kırıntıları toplamaya çalışırken yakalıyorum. Kolların hep iki yanında açık ve ellerin sürekli hareket halinde.

Bebeğim bu saç bantlarını sen doğmadan önce almıştım. Sen bir iki aylıkken de başına takıp fotoğraflarını çekmiştim. O zamanlar senin minik başına bol gelen bantlar, artık tam oluyor.. İlerde sorarsan anne niye üstüm başım her karede aynı ama kafadaki bantlar farklı diye, sebebi bebeğim, annenin fırsat bu fırsat deyip bantları başına geçirip geçirip fotoğrafını çekmesidir. Çünkü sen pek hoşlanmıyorsun bu bant işinden ve zaten topu topu yarım saat sonra kafanda hiçbir şey istemediğini net çığlıklarla izah ettin ay parçam:)

Yıldız gözlüm, süt kokulu ilişkimize ek gıda kod adlı bir takım yiyecekleri sokmak zorunda kaldık mecburen. Sırf ilerde değişip değişmeyeceğini görmek için buraya da yazıyorum. Ev yapımı yoğurda bayıldın, patatesi başta sevdin ama havuçla birlikteliğinden hiçbir şekilde hoşlanmadın. Kabakla aran eh işte, kiviyi sevdin, elmaya mesafelisin. Muzu sevdin ama armuda hiç yüz vermedin. Yumurta sarısını yanında su içerek yiyorsun, pekmeze itirazın yok, D vitaminini çok seviyorsun, calpolü de:))

Bunların dışında yavru kuşum, hala mis gibi kokunla başımı döndürüyorsun, her baktığımda içimi titretiyorsun. Koskoca 7 ay geçti ama hala anne olduğuma, kucağımda sen varken bile senin benim kızım olduğuna inanamıyorum. Sanki ilk kez görüyormuş gibi, sanki yüzyıllardır tanıyormuş gibi seviyorum seni.
Ve çocuklarla ilgili duyduğum her kötü haberle birlikte, senin için ne kadar korktuğumu anlatmak istesem... Bir insanın ayakkabısının gölgesi üzerine düşen bir karınca desem, yavrusunun birazdan leoparın ağzına gireceğini bilen ve olan biteni uzaktan izleyen anne geyik ya da ağa takılan balığın yeryüzüne yavaş yavaş çıkarken gözlerindeki ferin söndüğü o çok hızlı ama bir balığın hayatı için çok yavaş geçen o birkaç saniye diye tarif etsem... Korkularıma insani boyutta bir karşılık bulamadığım için saçmalıyorum işte annecim ama kafamdan geçen görüntüler bunlar.  Sen bana bakma.
Tombik parmaklarını, pufidik ayaklarını, külotlu çorap giymiş totişini yerim yerim yerim. Daha önce söylemiş miydim keltoşum? Seni çok çok çok seviyorum...