Ela Masal-3. Ay

Canım Yavrum,

Ben de hala inanamıyorum ama sen hayatımıza gireli koskoca bir 3 ayı geride bıraktık. Ne çabuk! Sen ne zaman doğdun, ne ara bu kadar hızlı büyüdün? Bazen artık ezbere bir hal alan altını değiştirme ya da gazını çıkarma işiyle uğraşırken, seni izlerken ya da kucağımda seninle gezinirken, nasıl anlatsam, ruhum içimden çıkıyor sanki ve bizi uzaktan izlemeye başlıyorum. Sonra aniden kendime gelip, bu masalın her şeyiyle ve tamamen bize ait olduğunun ayırdına varıyorum ve acayip mutlu oluyorum.
Yani diyorum ki, omuzumun üzerinden bakan boncuk gözlerin hem bu kadar gerçek dışı, hem de bu kadar tanıdık olduğuna inanamıyorum. Umarım aklımı kaçırmıyorumdur ama durum bu. Daha önce söylemiş miydim, seni çok seviyorum yavru kuşum...

Elacım, sen ilk doğduğunda, yeni bebeksin ya, haliyle yerine getirmemiz gereken bir sürü ritüel (!) vardı:) Biz de hem adettendir, hem de bir iki batıl inancı yerine getirip havamızı bulalım istedik ama kısmet değilmiş evladım:) Mesela doğumunun beşinci gününde düşürdüğün göbeğini, güzel bir üniversitenin bahçesine gömelim dedim. Ama sağ olsun, baban konuyu tamamen yanlış anlayıp göbeğini bizim arka bahçeye gömüvermiş. Müstakil ev hayatı yaşaman dışında bunun sana ne gibi katkıları olacağı meçhul. Hayır gömdüğü ağacın dibini Zeytin düzenli aralıklarla ve gayet organik yöntemlerle sulamıyor olsa neyse!  Affet, çocuğum:)
Sonra dediler ki, çocuğun ilk tırnağını kesince eline bozuk para tutuşturun, tuttuğu parayı da bir dilenciye sadaka olarak verin, çocuk zengin olur! Biz de hemen sana o pis paralardan birkaçını tutturduk, ertesi gün bir dilenciye vermek üzere baban paraları cebine koydu. Sonra ikimiz de unuttuk dilenci işini ama sonuçta paralar ayrı bir yerde ve güvendeydi. Eninde sonunda verecektik. Ama bir iki gün sonra babana sorduğumda aldığım cevap:"Bozuk yoktu, otoparka verdim ben o paraları." oldu. Anlayacağın yavrum, ana-babanın başı pek hoş değil bu batıl işlerle:) Bunları dinledikten sonra kırk uçurmanı falan hiç sorma, çünkü elekmiş, kummuş, taşmış bizi bozar evladım, üşeniriz bir kere. Bizim sana tek katkımız en temizinden, en samimisinden her gün okunan birkaç dua. Allah tüm kötülüklerden korusun seni ve diğer tüm çocukları.

Her gün ama her gün biraz daha büyüyorsun pattis kafalım:) Sen artık ne istediğini bilen, bunu gayet net çığlıklarla anlatabilen, sağlam karakterli, bayağı atarlı giderli minik bir cadısın:) Artık beni de babanı da tanıyorsun. Son bir ayda sayısız gülücüğe, iki kez içimizi eriten, gözlerimizden yaşlar getiren kahkahalarına şahit olduk. Tıpkı ultrason fotolarındaki gibi sağ yumruğunu yanağına ya da şakağına dayayıp uyuman ise doğduğunda beri sabit:)

Banyo yapmaya bayılıyorsun. Bayılmaktan kastım, bildiğin banyo keyfi yapman! Hem de dakikalarca, ayaklarını, kollarını çırpa çırpa, küvetteki tüm suyu babanla benim üzerimize sıçrata sıçrata:) Banyo bitti diye ağlayan kaç fil yavrusu ağızlı bebek var ki şu dünyada:)
Karnın acıktığında seni emzirmeden hemen önce yüzüme bakıp ağzını şapırdatmaya başlıyorsun. Bazen acele edip direkt tişörte dalıyorsun:) Ben biraz işi ağırdan alsam, ağzını çömçeleyip-en sevdiğim- içli içli ağlıyorsun. Süt canavarım benim, bir de şu kusmaların olmasa çok ama çok mutlu olacağım.

Senden başka en ufak bir şeyle uğraşmama, en çok da yemek yememe sinir oluyorsun. Çatalı tam da elime aldığım an başlattığın protestoların sayesinde artık daha fit bir anneye sahipsin bebeğim:)  Mesajın acık ve net, ya beni bu yapay ana kucağından derhal kaldırırsın, ya da aç kalırsın:) Ama olsun, sayende tek elle yaşamayı öğrendim tontişim. Meğer annelerin kolları upuzun olabilir, her yere uzanabilirmiş. Yeter ki, kucağında senin gibi bir can parçası olsunmuş:)

Elimden gelse, senin her ayın, her haftan, hatta her günün için destanlar yazardım ama kısa tarihimizde geride bıraktığımız üç ayı özetleyeceğim şu yazı için vakit bulmam bile bir mucize bebeğim. Çünkü yazıya başladığım tarihle bitirdiğim tarih arasında tam bir hafta var. Oohoooo, bu bir haftada sen büyüdün, kocaman bir kız oldun, agular yerini değişik duygu ve düşüncelerini anlatan uzun ve melodik cümlelere bıraktı, yüzüstü yatınca kafanı dik tutma işini ilerlettin, adetin olduğu üzere tam da pişik kremi sürerken annenin eline birkaç kez çişini yaptın, sonra pis pis sırıttın, açık havayı ne kadar sevdiğini, buna karşılık bizim büroyu ne kadar sevmediğini fazlasıyla belli ettin, daha neler neler...

Dünyanın en uzun yolundan gelip kucağıma düşen yavrum, annen seni sana anlatmaya devam edecek. O güne kadar sen de büyümeye ve hergün bir parça daha içimizi eritmeye devam et emi:) Sonuçta ha ayağını ağzına sokmayı öğrenmişsin, ha Amerika'yı keşfetmişsin, bünyemizdeki etkin aynı annecim:) Daha önce söylemiş miydim, seni çok çok çok seviyorum, seviyoruz...

Not: Maaşallah demek serbest, bol bol kullanınız, kullanmayanı uyarınız:)