İyi Seneler

Geçen sene olduğu gibi, 2015'te herkese sağlık fışkıran yanaklar, gülmekten kapanmayan ağızlar, paradan patlayan cüzdanlar, eksilmeyen aksine giderek çoğalan nüfuslar diliyorum. Tüm sevdiklerim için en güzel ilklerin, en mutlu anların yaşandığı, ülkem için ise barış ve huzur dolu bir yıl olur umarım. İyi seneler:)

Kız Bebek Anı Albümü

Blogumu özledim yahu. Daha doğrusu blogger olmayı özledim. Ela'nın aylık yazıları haricinde yazı yazmayı, fotoğraf çekip yüklemeyi, nedesem için kaynak yazı araştırması yapmayı, diğer blogları telefondan üstünkörü değil adam gibi bilgisayarın başına oturup gezmeyi çok ama çok özledim:) Bir yerden başlamalıyım deyip Ela için hazırladığım scrapbook albümü nihayet fotoğraflayabildim. Evet, ana başlık yine Ela:)

Yıllardır izlediğim blogları ikiye ayırsam yarısını dekoratif boyama yapıp eşya yenileyenler, diğer yarısını ise kağıtla, kartonla uğraşanlar oluşturur. Ben ve eşim fakülte yıllarından beri birbirimize gönderdiğimiz mesajları bile yazdığımız, biletleri, fotoğrafları, yol kenarından koparılmış kuru çiçekleri sakladığımız ajandalara sahibiz.
Yani bu tarz biriktirip saklama huyu fazlasıyla mevcut zaten bizde. Tabii o yıllarda scrapbook diye bir akım olduğunu sanmıyorum ama bu tarz anı defterlerine sahip çok kişinin olduğunu biliyorum.

Aslında bir albüm yapmaya  tam olarak bebek beklediğimi öğrendiğimde karar vermiştim. Niyetim bir gebe-anı-albümü idi.  Bildiğiniz üzere o dönemler bolca ve  büyük boyutlarda boyama işleriyle uğraştığımdan bir türlü sıra gelmedi.
Ama ben hobi odamın bir köşesinde scrapbook için malzeme stoklamaya ve youtube'dan gözüm kapalı ciltleme yapabilecek kadar video izlemeye devam ettim. Aylar sonra bir baktım, mukavvalar, kartonlar, çıkartmalar, delgeçler, mühürler, incik boncuk bir sürü şey birikmiş. Tabi bu arada benim gebe albümü fikri bebek albümüne döndü, gebelikle ilgili her şeyi de bu albüme koymaya karar verdim.

Biliyorum çok uzun anlattım ama bu kadar fotoğrafı yalnız bırakmayayım, hikayesini de paylaşayım istedim. Sıkılanlar fotolara bakıp çıkabilir elbette:) Albüme gelirsek, boyutları 20*20*6cm ebatlarında, envelope album denilen, zarflardan yapılan bir albüm. Albümün yapımında Kaisercraft ve Prima marka kağıtlar, ağır gramajlı fon kartonları, mukavva, şekilli delgeç, mühür, dantel, kurdele, yapışkanlı eva, sticker ve çeşitli aksesuarlar kullandım.

Albüm toplam 6 yaprak, 12 sayfa. Sayfaları bir cepli bir interaktif olacak şekilde hazırladım. Örneğin yukarıdaki sayfada, alttaki kurdeleyi çektiğiniz zaman fotoğraflar film şeridi gibi tek tek açılıyor ve gayet eğlenceli bir görüntü ortaya çıkıyor. Bu kısmın yapımını yılbaşından önce paylaşmayı planlıyorum, belki sevdiklerine yeni yıl için kart göndermek isteyenlere bir alternatif olur. Ayrıca ilham aldığım bloglardan da bahsetmek istiyorum bir ara. Tam burada Sevgili Esra'yı anmam lazım, yaptığı birbirinden nefis albümleri hala görmediyseniz, hemen bir bakın bence, en sıkı takipçilerinden biri olarak şiddetle tavsiye ederim:) 

Albümde kullandığım kağıtlardan aksesuarlara kadar her şeyi tek tek eskittim. Ama sadece vintage değil aynı zamanda neşeli de görünsün istedim. Bunun için ise cıvıl cıvıl renkli, kabartmalı stickerlar kullandım.

Albümdeki sayfalar ve kartlar büyüklü küçüklü fotoğraf yapıştırmak ve notlar almak için ideal. Sayfalardaki ceplerin yanı sıra, albümün zaten zarflı olmasından dolayı oldukça büyük bir depolama alanı da mevcut. Dediğim gibi ben çok fazla şey biriktirdiğimden ve hepsini tek bir yerde toplamak istediğimden bana lazım olan da buydu.

 

Bunların dışında albümde 24 yaprak 48 sayfadan oluşan, her sayfasını ayrı bir mühürle süslediğim eskitme bir defter, farklı desende kağıtlardan hazırladığım zarflar ve etiketler var. Aslına bakarsanız, hemen 3-5 tane daha zarf  ya da etiket hazırlayabilirim. Bu albümün sınırı yok, yani ihtiyacınız doğrultusunda dilediğiniz kadar ekleme yapabilirsiniz.

Fotoğraflar haricinde neler koyacağımı ise hemen altta görebilirsiniz. Gebelikte çekilen ultrason fotoğrafları, Ela doğduğunda hastanenin ÇEKÜD'le ortak yürüttüğü kampanya dahilinde Ela için dikilen ağacın sertifikası, yine hastane tarafından verilen, içinde Ela'nın ayak izlerinin olduğu bebeğimin ilkleri albümü (albüm içinde albüm gibi oldu), tahliller, cdler, randevu kartları, anne-bebek bileklikleri gibi bir sürü hatıra işte.

Vay canına, hem uzun hem de bol fotolu bir yayın oldu. Buraya kadar okuduysanız, kocaman teşekkür:)  Canım blogum, sana da  bu kadar yüklenmek istemezdim ama yazmayı o kadar özlemişim ki, beni bu seferlik affet olur mu? Bir dahaki sefere daha kısa tutucam, söz!

Ela Masal-6. Ay

Canım Yavrum,

Dişsiz haline bayılsam da, o mis kokulu ağzında ilk incinin ucunu gösterdiği, benim için hep süt kuzusu olarak kalacak olsan da ilk ek besinlerinle tanıştığın, destekli ve de desteksiz oturmaya başladığın, artık pek çok şeyin farkına vardığın, senin gibi tontişler için çağ atlamakla eş değer olan  6. ayına bye bye yap meleğim.

Bebeğim dünyaya gelen büyür derler ya, işte sen de son hız, her gün biraz daha büyüyorsun. Biliyorum bunu çok sık tekrarlıyorum ama 6 ayda bu kadar uzamanı, internetten aldığım ayına uygun tulumların bacak boylarının kısa gelmesini, daha dün sana büyük geldiği için dolabının derinliklerine kaldırdığım pufidik yeleğin bugün önünün kapanmamasını başka türlü anlatmam mümkün değil canımın içi. Bazı şeylerin hızlı olacağını tahmin ediyordum ama bu kadarını ben de beklemiyordum güzel kızım.

Yavru kuşum, bu pek büyük ve mühim ayın anlam ve önemine binaen, anneleri tir tir titreten 6. ay aşılarını da yaptırdık rahatladık. Bir ağızdan, iki sol bacak, bir sağ bacak derken, senin ilk iğnenin girişiyle yüzündeki gülümsemenin donması, ardından bir dakikadan daha kısa sürede çok daha acı veren, yakan diğer iğnelerin yapılmasıyla sen o kadar içten, öyle derinden ağlamaya başladın ki, hani toplasan 6 ayda o gün ağladığın kadar ağlamadın martı kaşlım. Bir türlü avutamadım seni, ağladın, tükürüğün genzine kaçtı, kızardın, morardın, sonra dışarı çıktık. Seni sakinleştirmeye çalıştık. Babanın yaptığı şakalara gülmeye çalıştın, susar gibi oldun, sonra acını yenemeyip tekrar ağladın. Arabaya bindik, belki emzirince sakinleşirsin dedim. Emmek istiyordun ama sanırım aşının yakıcı etkisi bir gelip bir gidiyordu ve sen de bir emip bir ağlıyordun. Neden sonra kucağımda uyuyakaldın. Dikiz aynasından babanla birbirimize baktık ve bu defa da biz ağlamaya başladık:) Çünkü seni hiç böyle görmemiştik, seni bu kadar uzun hiç ağlatmamıştık. Bu her anne için böyle değil midir zaten, daha bebek ıngasına yeni girizgah yapmışken anne neredeyse kanat takar ve o bebeği bir şekilde susturur. Bu yüzden uzun bir süre iç çekmelerin, o dertli tosbağalar gibi çaresiz bakan gözlerin çıkmadı aklımızdan, sen unuttun çoktan ama asıl travmayı biz yaşadık sanırım. Kulağa çok abartı geldiğinin farkındayım biricik yavrum, iğneyi ben yedim size ne oluyor da diyebilirsin ama öyle işte... Hayatın boyunca yaşayacağın en büyük acın bir iğne kadar olsun diye dua edeyim sana o zaman, ödeşelim:)

Boncuğum, artık uzun havadan hallice sesler, bebbe, memme gibi kelimeler ve bizi mest eden çığlıklar çıkıyor o minik ağzından. Önceki aylarda duyduklarımız hiçmiş, sen bence asıl şimdi konuşmaya başladın patates kafalım. Tabii sen o güzel sesinle evi şenlendirirken biz de boş durmayıp her gün çektiğimiz onlarca fotoğrafa bir o kadar da video ekliyoruz yavrucum. Büyüyünce izlersin artık:)
Annesinin kuzusu, sen şimdi sütün dışında da besinlerin olduğunu, bu ay tattığın keçi yoğurdu, haşlanmış patates ve havuç sayesinde az çok anladın. Kaşıklara doğal bir ilgin olduğundan, kocaman açıyorsun ağzını ama denediğin şeyleri tattıktan sonra suratın öyle bir hal alıyor ki sanırım ağzını açtığına açacağına pişman oluyorsun. Birkaç saniye sonra bu pişmanlığını unutup tekrar açıyorsun, böyle böyle birkaç çay kaşığı kadar yeyip sonra dudaklarını mühürlüyorsun. Merak etme bebeğim, sana yemek konusunda hiç ama hiç ısrar etmicem, uzmanların dediği gibi ne yiyeceğine ben, ne kadar yiyeceğine sen karar vereceksin. Hele o yanaklarını sıkarak çocuğun ağzına besin tıkan annelerden olmayacağıma emin olabilirsin:) (Evet, bu taş teyzeye kızım:)
Canımın içi, artık hemen herşeye gülüyorsun. Tabii bir gün bir gün bir çocuk, eve de gelmiş kimse yok diye başlayan o dram yüklü çocuk şarkısında bu denli gülecek ne bulduğunu merak etsem de, ana kucağının fonda çalan ezgisine tuttuğum tempoya her defasında ağzının kulaklarına varmasına, üç melodiden yalnız birine bu tepkiyi vermene, o minik kulağının bana mucize gibi gelen farkındalığına şaşırmadan edemiyorum bitanem.
Babasının Charlie Brown'ı, bitanecik keltoşum, sarı kafalı topacım benim, sen doğmadan senin için aldığımız ilk eşya; mama sandalyesiydi. O zamanlar, ooo daha büyüyecek, oturacak da üzerinde yemek yiyecek, daha çok var çok, derken birkaç gündür biz kahvaltı yaparken sen de mama sandalyende oturmaya başladın. Eh bu ay itibariyle elinle masa örtüsünü tutup çekecek ve üzerindeki her şeyi devirebilecek güce eriştiğinden seni pek masaya yaklaştırmasak da, bizimle aynı hizada olmaktan pek hoşnutsun. Bizimle aynı anda kahvaltı yapıp üstüne başına yemek dökeceğin günleri de sabırsızlıkla bekliyoruz yavrucum. Hain planlarımız arasında o limon klasiği de var, demedi deme:)

Bebeğim, ben gecikmeli de olsa her ay sendeki değişimleri yazmaya çalışıyorum ki, unutmayayım, güzel kızım büyüyünce sorarsa anne ben nasıldım diye birlikte hatırlayalım. Ne değişmedi dersen uyku düzenin, banyo keyfin ilk aklıma gelenler... Bunlar doğduğundan beri aynı. Bunun dışında üstünü değiştirmekten hala nefret ediyorsun bıdığım. Çorap, pantolon fark etmiyor. Ben birini kan ter içinde giydirip diğerine geçmişken sen ilk paçayı ya da çorabı çoktan çıkarmış oluyorsun ve beni böyle uğraştırmaktan acayip keyif alıyorsun:)
Çorap, pantolon demişken aklıma geldi. Sen karnımdayken o kadar şiddetli tekmeler atardın ki, resmen tsunami gibi dalgalar hissederdim içimde. Doğduktan sonra da kollarından önce hep bacaklarınla ifade ettin kendini. Sevinince de üzülünce de ilk yaptığın şey iki bacağını aynı anda havaya kaldırıp aynı anda indirmek. Uykuda bile yapıyorsun bu hareketi. Üzerini açmak için vücudunu sabit tutup sadece bacaklarınla hallediyorsun bu işi. Heyecanlandın mesela, bisikletçileri kıskandıracak bir hızda pedal çevirmeye başlıyorsun:) Ya da kucağa alınmak istiyorsun diyelim, kollarından önce bacaklarınla anlatıyorsun derdini:)

Annesinin biricik yavrusu, kıymetlim, Allah bize senin yokluğunu yaşatmasın, acınla terbiye etmesin. Dilerim, isteyen, bir evlat için yanıp tutuşan, maddi manevi her yolu deneyen, her defasında yıkılan ama yine de pes etmeyen, bu uğurda yıllarını, paralarını, umutlarını harcayan çiftlere, başta çok sevgili dayıma ve eşine en kısa zamanda nasip olur bu eşsiz duygu. Diliyorum, çünkü insanın kalbini hem büyüklüğüyle dolduran, hem şiddetiyle sarsan, hem deli gibi korkutan, hem de mutluluktan havalara uçuran bu muhteşem hissi tatmak herkesin (*) hakkı. Daha önce söylemiş miydim annecim? Seni çok çok çok seviyorum...
(*) El kadar yavrusunu aç susuz günlerce evde bırakıp ölüme terk edenler, bir günlük yavruyu çöp kutularına bırakanlar, nefes almaya çalışan bebeğini eliyle boğmaya çalışanlar ve diğerleri hariç. Her aklıma geldiğinde içim eziliyor, soluğum kesiliyor sizin yüzünüzden. Siz hala yaşamaya nasıl devam edebiliyorsunuz aklım almıyor...