Bedenim 37 hafta öncesine göre 9,5 kg. daha ağır. Ömrümde görmediğim bir rakam tartıdan bana bakıyor. Yani direkt göremiyorum da, hafifçe öne eğilmem gerekiyor:) Kardeşlerimin tabiriyle leblebi yutmuş solucandan basketbol topu yutmuş solucan mertebesine ne ara ulaştım, zaman nasıl geçti gitti, hiç bir fikrim yok.
Göbeğin en uç noktası üzerinde en ufak bir kontrolüm kalmadı, bu da beni hangi darlıktan geçebilirim, hangisine sığamam konusunda hala derin düşüncelere sevk ediyor! İyi tarafı ise, yemekte üzerinize dökülen kırıntılar asla ama asla yere düşmüyor:)
Başlarda sürekli unuttuğum ama yavaş yavaş hareketlenip kıpırdadıkça bana kendisini sıklıkla hatırlatan, gece gündüz demeden attığı tekmeler ve kroşelerle annesinin hareketli bebek rekorunu elinden alan, babasının "kızııım" diyerek göbeğime kondurduğu öpücüklere minik vücudunun tüm gücüyle karşılık veren, midemi bir kez olsun bulandırmayan, aşertmeyen, yataklara düşürmeyip tam aksine çoğunlukla ayakta geçirdiğim hayata mükemmel şekilde adapte olan, akşamları spor saatim geldiğinde attığı parendelerle beni ikaz eden, kilonun çoğunu kendisinde toplayıp beni mutlu eden, tombul yanaklı muhteşem bir çocuğa anne-baba olarak seçildik:)
Hayatımız ister istemez değişti. Dışardayken çok güldüğümüz bakışlara, hanım teyzelerden gelen sevimli tacizlere, erkek olduğu yolundaki yanlış tahminlere maruz kalıyorum. Bunun yanında vezne kuyruğunda talebim olmamasına rağmen hop diye en öne almaları, tanımadığım insanların, varlığını bile farketmediğim gıdaları "canın çekmiştir" ön cümlesi eşliğinde yedirmeye çalışmaları ya da sürekli, sanki ihtiyacım varmış gibi en yakın sandalyeye oturtma çabaları da var:)
Başlarda sürekli unuttuğum ama yavaş yavaş hareketlenip kıpırdadıkça bana kendisini sıklıkla hatırlatan, gece gündüz demeden attığı tekmeler ve kroşelerle annesinin hareketli bebek rekorunu elinden alan, babasının "kızııım" diyerek göbeğime kondurduğu öpücüklere minik vücudunun tüm gücüyle karşılık veren, midemi bir kez olsun bulandırmayan, aşertmeyen, yataklara düşürmeyip tam aksine çoğunlukla ayakta geçirdiğim hayata mükemmel şekilde adapte olan, akşamları spor saatim geldiğinde attığı parendelerle beni ikaz eden, kilonun çoğunu kendisinde toplayıp beni mutlu eden, tombul yanaklı muhteşem bir çocuğa anne-baba olarak seçildik:)
Hayatımız ister istemez değişti. Dışardayken çok güldüğümüz bakışlara, hanım teyzelerden gelen sevimli tacizlere, erkek olduğu yolundaki yanlış tahminlere maruz kalıyorum. Bunun yanında vezne kuyruğunda talebim olmamasına rağmen hop diye en öne almaları, tanımadığım insanların, varlığını bile farketmediğim gıdaları "canın çekmiştir" ön cümlesi eşliğinde yedirmeye çalışmaları ya da sürekli, sanki ihtiyacım varmış gibi en yakın sandalyeye oturtma çabaları da var:)
Gebeliğin bendeki etkilerini kısaca mucizeler olarak özetlersem abartmış olmam sanırım. Spor hayatımda hep vardı ama haftada en fazla 4 günümü ayırdığım aktivitenin, her gün 2 saat ve haftanın eksiksiz 7 gününe çıkacağını, insan vücudunu bu denli değiştiren bir durumun beni yavaşlatmak yerine resmen hiperaktif yapacağını, asitli içecekleri hiç aklıma getirtmeyip yediğimden içtiğime tüm hayatımı mum gibi disipline edeceğini hayatta tahmin etmezdim.
Ömrümün büyük bir kısmını feda ettiğim migren ağrılarımın yavaş yavaş beni rahat bırakacağını, hatta buluttan nem kapan boynumun hiç ağrımayacağını, bir kutu ilacın 3 günde bittiği, yetmeyip üzerine iğneler ve serumlarla takviye ettiğim kabus günlerini uzak birer hayal gibi hatırlayacağımı söyleseler, mümkün değil inanmazdım.
Ömrümün büyük bir kısmını feda ettiğim migren ağrılarımın yavaş yavaş beni rahat bırakacağını, hatta buluttan nem kapan boynumun hiç ağrımayacağını, bir kutu ilacın 3 günde bittiği, yetmeyip üzerine iğneler ve serumlarla takviye ettiğim kabus günlerini uzak birer hayal gibi hatırlayacağımı söyleseler, mümkün değil inanmazdım.
Annelik çok kutsal ve pek çok kadın için doğumdan çok önce hissedilen yüce bir duygu. Ama babaların da hakkını yemeyelim. Bebeğin dünyaya gözlerini açtığı an, onların da babalığa adım attıkları an aynı zamanda. Bu nedenle hem annelerin, hem babaların hem de bizler gibi hali hazırda anne-baba adayı olan tüm çiftlerin gününü kutluyorum. Bir de dualarınızı eksik etmezseniz çok mutlu olurum, görüşmek dileğiyle:)
Yorumlar
sevgilerim sana ve bebeğe:)))
Sizi takip etmeye başladım. Hayırlısı ile inşallah yavrunuzu kucağınıza alırsınız.Tecrübeli bir anne olarak diyebilirim ki hamileyken yaşadığım annelik duygusu doğduktan sonra yaşadıklarıma kıyasla hiç bir şeymiş. Allah yavrunuzla çooook mutlu bir hayat nasip etsin inşallah:))))
Allah sağ salim kavuştursun miniciğinizle sizi...
Bahar'cım umarım bebeğini sağlıklı ,sıhhatli kucağına alırsın.
İkinizi de kutlarım mutluluğunuz daim olsun .
Sevgiler canım :)
bebeğinize de kocaman Maşallah.Eşini de tebrik ediyorum.Bu arada çook tatlısın:))
Valeria, thank you very much, we are expecting a little princess:)