Ela Masal-2.Yaş

Canım yavrum, 

Sen hayatımızın anlamı, kuzumuz, bebeğimiz, aldığımız her nefeste, attığımız her adımda düşündüğümüz ilk şey olalı bugün tam 2 sene oldu. Ne kadar çabuk geçti, ne zaman büyüdün, yürüdün, koştun? Ne zaman başladın konuşmaya, ne zaman kendi tercihlerin, müzik zevkin, damak tadın oluştu? Öyle oynamayı, o hareketleri yapmayı, o tuşa basınca sonucunun ne olacağını nereden öğrendin? Neden madi (mavi) değil de ammıngı (kırmızı)?

Çevrendeki herkesi o kadar çok seviyosun ki...Sevdiklerinin isimlerinin sonuna  hep menim kelimesini ekliyosun. Sana kızdığımızda bile hemen annem menim, babam menim diyosun...  Liste anneannem menim, dedem menim şeklinde uzayıp gidiyor...
Gün geçtikçe büyüyosun yavru kuşum, boyun uzuyo, kilo alıyosun. Dolabından sürekli bişeyler kaldırıyorum hatıralık ve ben bu duruma her anne gibi hem üzülüyorum hem seviniyorum.

Bebeğim, adını bilmediğin, ne işe yaradığını çözemediğin pek bir şey kalmadı. Neyi sorsak gösteriyosun ya da Elaca adını söylüyosun. O yüzden sana çaktırmadan bişeyler konuşmak eskisi gibi çok mümkün değil. Hemen burada bir şey anlatıcam ki kayıtlara geçsin. Banu teyzen ve bize geldiler biliyosun. Teyzen Elif'in çorabını çıkardı, çünkü hava çok sıcaktı. Sen çorapsız gezmeyi pek sevmediğinden Elif'i bir süre izledin ve sonra gidip dolabından mor renkli bir çorap getirdin ve Elif'e verdin. Elif almak istemedi ama sen zorlamaya devam ettin. Sonra durdun, tekrar bir durum değerlendirmesi yaptın, bu defa dolabına gidip tüm çoraplarının durduğu kutuyu getirip Elif'e verdin. Sanırım Elif'in mor çorabı sevmediğini ama diğer renkteki çoraplarından mutlaka birini seveceğini düşündün. Zarif yavrum benim, senin o güzel aklını yerim ben, maaşallah sana annecim:)

Çok düzenlisin pamuk kızım benim, sabah kalkar kalkmaz ortalıkta ne var ne yok topluyosun, toplayamadıklarını ise bize gösterip kaldırmamızı bekliyosun. Yamuk duran sandalyelere, açık duran banyo kapılarına gıcık oluyosun ayrıca:) Boya kalemlerini, legolarını, dekorasyon dergilerini çok seviyosun. Ama en en en çok sevdiğin, herhangi bir dolabı, ıvır zıvır dolu çekmeceyi son kırıntısına kadar boşaltıp sonra içinden çıkanları askeri düzende, bildiğin ip gibi yere dizmek. O yüzden marketlerde her ne kadar sen "anne baba-elim" diye diretsen de (yani elimizden tutarak yürümek istesen de) arabandan pek indirmiyoruz reyonları koruma adına:) Çok yufka yüreklisin canımın içi. Hiçbir yerimizin ağrımasına acımasına dayanamıyorsun. Ya ağlıyorsun ya öpüyorsun ya da o minik ellerinle ovmaya başlıyorsun. Kıyamam sana, minik kuzum benim:)

Hala her gün yeni bir hareket, bir davranış, değişik bir ses, mimik, tepki, mutlaka bizi şaşırtacak yeni  bir sürprizin oluyor mutlaka. Biz şaşkın bir halde sana bakıp nasıl ya falan derken sen o sanki yüz yıldır yaşayan bilmiş bir teyze edasında gözlerini süzüp sırıta sırıta halimizle eğleniyorsun:) Canım benim:)
Anlatacak çok şey var ama hepsini yazmaya kalksam roman olur canımın içi. Seni doğurduğum güne şükürler olsun. Seni bize verene şükürler olsun. Allah nazarlardan saklasın seni güzel kızım benim. Geçen seneki hislerim hiç değişmedi, dileklerim de aynı, dualarım da. İnşallah çok iyi yürekli, cesur, kendine güvenen, ayakları yere sağlam basan, dürüst bir insan olursun. İyi bir eğitim alıp sevdiğin işi yaparsın. Dilerim bir sürü dil öğrenirsin ve tüm dünyayı gezersin. Bak bunun için iki kez dua ediyorum:) Ve gezdiğin yerlerde, bir sürü insanın hayatına dokunup hepsinde güzel anılar, unutulmayacak izler bırakırsın. Aynı anda pek çok kişinin aklından geçip, yüzleri gülümsetip, hep iyilikle anılan bir insan olursun inşallah. Allah sana güzel yazılar yazsın, hep iyilerle karşılaştırsın can parçam. Çok sağlıklı, çok mutlu, çok uzun bir ömrün olsun. Nice yıllara, nice yaşlara güzel kızım. Daha önce söylemiş miydim nefesim, boğazımdaki düğümüm, kalp çarpıntım, seni çok, çok, çok seviyorum...